بنام نگارگرعشق.....................
................................................................
(دَرعالمی که آدمان، بـه حق نظر نمی کنند)*
(فرشــتگانِ حق نظـر،ازآن گُـــذرنمی کنـند)
چو عنکـبوت خـانــــه ای، بَنـا نموده بَـرهـوا
جُزآن که جـان زِ کف رَود،دِگرثمرنمی کنـند
فِتـــاده آتشِ هَوس، دَرونِ قـلبِ تیـره شــــان
چرا به عقلِ خود رَها،دل از شرر نمی کنند؟
هِـزاربـارچـالـه را، فِتــــــــاده انـدو بـازهـم
بـه خـاطرِ غرورشـان، ازآن حَـذر نمی کنند
بـه سرفرازی اَرشود،دوروزِ عمر طِی نمود
بـه بنـدگـیِ این وآن، کمـر کـه خـم نمی کنـند
دلِ تهـی زِعشـق را، بَهــا کـه زر نمی دَهنـد
دهـانِ یـاوه گـوی را، پُراز گُهــــر نمی کنـند
به تلخی زبان اگر،چه شهد می شود چوزَهـر
گمان بَرند زین عمل،که خود ضرر نمی کنـند
دوهفتــه عُمـرِ گـل نِگر، گـلابِ مـانـدگـار بین
دَریـغ ازعُمرِ رفتـه شـان،اگـر هُنـر نمی کنـند
شـنیدم ازتو(حاکیـا) ،بـه گوشِ جـانم این سخن
سِـپرده انـد دل بـه شّــر، فکـرِ بشـر نمی کنـند
...................................................................
(دیوانه)
..................
*(استاد عباس حاکی)