چهارشنبه ۱۷ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ غزل شاعر سکینه تاجمیری (نوا)
|
|
|
|
مگر آغوش پر مهرت تداعی می شود با خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
علامه ی دهری اگر بی عشق، ناچیزی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پناه خستگی هام نیست غیر از دست تو دستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کوهی به چشم آمد و حسرتا که / همانند کاهی نسیمش ببُردست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر آسان لزوما خوشایند نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو شانه ات را هراسان مشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به من افزود اندوه و مرا از خویش منها کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به راهت چشم مغمومم شبیه پنجره وا ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ولی ساده جهانم را دچار انزوا کردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من خسته است از این خیانتهای تکراری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه نومیدانه دل کندن از او را میکنم تمرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من بدهکارم به بغضم شانه ات را هر نفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه در اقلیم قلبم خانه ای می ساخت رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام چون کودکی که مادرش
دوست دارد آن یکی فرزند را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آفتابا فکر خشکانیدنم را هم نکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به منظور اقامت در دل تو حتی من از خودم هم کوچ کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیب چیدن از نگاهت گر گناهی هی بود، باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوا شرمنده ی این است که بعد از تو نفس دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بال پرستوانه ی قلب نوا را چیده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاطفه وقتی میان قلبها فارق نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا ز قلب آدما عاطفه ریشه کن شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل با شکیبایی طریق التیامش را گرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز تو تا آرزومندی ولی راه درازی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرصتی دیگر عطا کن ای تو معمار دلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر کجا باشی دلم سویت شتابان می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبان هر دلی گشتم ز روحم ساده غافل شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین بس که تو میدانی که من در عشق استادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هرتاری زدم زخمه، " نوای " غم نوازیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز اقلیم نگاهم خالی از دلبستگی هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر ای انگیزه ی این عشق جاودان من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو که چش به راهتم همیشه هر شب و سحر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خیالت اون قطار نا امیدی واژگون شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بال وپرم را سوختست این عشق نافرجام تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر به فراموشی ،مرا یاد تو نسپرده گلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست دلم رو گشته بهر چشم ناز تو عزیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ندیدی التماسم را دراین حالی که مغرورم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای غریبه که دل من جز به مهرت آشنا نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت تا آخر کنارم باش و من هستم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو اندیشه ام را به دریا کشاندی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویا تمام عمر خود را بر کویر باریده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به قلبم لازمی دمسان به رگها حاجتی خون فام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او بی تفاوت رفته است آری نوای درد مند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقا بساط خود ببر جای دیگر بنا گذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاس نگاه تو فشانده گرده بر دنیای من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانم که روزی روی قلب تو سرایت می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو باشی کاش تا مردن کنار قلب غمگینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سهم خود را در کنارش دل ز تقدیرم ستانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما عاطفه کیشان نه تنها عشق احیا می کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شوق دیدار رخت به هر طرف من می روم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به درد دوری ات جانا نشان از صبر درمن نیست
نگو با من مدارا کن که قلب من ز آهن نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاک گردد رنگ معنا از تمام لحظه ها گر
آنکه بهرش لحظه ها ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم جویای شادی بود وشوق وعشق اطمینان
وفامی خواست ویاری که پایندست تا پایان
|
|
|
|
|
محمدرضا آزادبخت
سیده نسترن طالب زاده
سیاوش آزاد
محمد باقر انصاری دزفولی
وحید سلیمی بنی
راحله حصارکی (راحیل) 
ساسان نجفی(سراب) 
