نگاهت را مگیر از من

بیا پنجره را وا کن برای قاصد بادم
پیام عشق و الفت را برای تو فرستادم
نوشتم که جهانم نوری از روی تو می گیرد
نگاهت را مگیر از من به چشمان تو معتادم
توآنگونه نگاهم کن که عشقت گرمی ام بخشد
و از سرمای این دنیای پیرامون کن آزادم
ستون دلخوشی هستی چوپیچک در تو پیچانم
رهایم گر کنی جانا پس از تو قسمت بادم
جهان گر ناشی ام خواند چه باک از حرف بیگانه
همین بس که تو میدانی که من در عشق استادم
ندارم اشتیاقی در بهشتی که نباشی تو
برایت گر به اعماق جهنم هم روم شادم
نگو رایحه ی عشقم ز باغ خاطرت رفته
نفس هم سخت باشد گر بدانم بردی از یادم
اگر شیرین صفت اکنون نظر با خسروان داری
برای عشق تو جانا هنوز از جنس فرهادم
رسد تا این نوای من به گوش قلب تو ای یار
چو نی از ناله ی عشقت حتی یک دم نیفتادم