بلا بهره

به بانک محبت دلم دیرگاهیست
بِلابهره در یک حسابی سپُردست
چه گویم ز رنج و عذاب و شکنجه!؟
که این زخمها بر دلم نا شمُردست
از این خاطرات غم انگیز و خاموش
چه بغض عمیقی به من وانهاده
ازآزردگی و هراس و شَماتت
به سینه چه حجم غلیظی فشُردست
قوانین باور چه ساده به هم ریخت 
عوض گشته جاهای[واو]و[الف]ها 
چو کوهی به چشم آمد و حسرتا که
همانند کاهی نسیمش ببُردست
فراموش کرده قوانین دل را
خیانت گُزید و مرا ساده انگاشت
محک زد مرا با عیار رقیبان
فریب دغلکاری عقل خوردست
نداند ولی گرچه من مهر ورزم
اگر احترام و وفا میشناسم
-بلندست برج نگاهم، اساساً
کسی که ز چشم من افتاد، مُردست.
مبادا کزین شرح تعبیر گردد
مُرادم نکوهیدن عشق بوده
فقط انتظارم گسست از دلی که
به نایش نوای نوازش فسرُدست