لاله ی لطف

دلم می خواد از این دنیا، از این نامردمان دورشم
برم جایی که سیرمرغست دمی همسایه ی نور شم
به من دید بصیرت ده بجویم راه عشقت رو
ز برق جلوه ی دنیا خداوندا نذار کور شم
به عشقت تشنه تر گردان مرا هر روزم از دیروز
نذار در بند خواهش های نفس خویش محصور شم
دلم غرقه درآشوبست خداوندا پناهم ده
مبادا به پناه جستن ز هر نا اهل مجبور شم
منو لبریز کن از عشقت بتاب در قلب خاموشم
که میترسم به دلگرمی کس بیهوده مغرور شم
پناه خستگی هام نیست غیر از دست تو دستی
میان لایه ی لطفت بذار چون عطر مستور شم
شدم در اشک حسرت غرق عنان صبر گریخت از من
شکیبی کن عطا تا که به منع گریه مقدور شم
شدم خاموش از این طوفان خدا یا کن تو دلگرمم
نوایی زنده کن درمن از عشقت مست و مسرور شم