توشه

گل من ز سختی هراسان مباش/
هر آسان لزوما خوشایند نیست
برای هدف با موانع بجنگ/
که اردیبهشت قبلِ اسفند نیست
گلم گر به تو وصیت میکنم/
تحمل ندارم به روزت بیاد
غم و درد و رنج از ندانسته ها/
که سنگین تر از رنج فرزند نیست
اگر خاطرت طرد و آواره ماند/
اگر بی پناهی ببلعد تو را
به هر تکیه گاهی نبندی امید/
که هر تَلِ خاکی دماوند نیست
گلم هر زمانی که عاشق شدی/
کمی از دلت را پس انداز کن
که توشه شود بهر برگشنت/
گر عشقت به عشق تو پابند نیست
تمام وجودت گر عاشق شود/
سرازیر گردی به سمت عذاب 
زمانی که جایی برای تو در /
کنار کسی کز تو دل کند نیست
کسی که به تو زخم ها می زند/
به نادیده انگاری و فاصله
گهی راند و گاه خواند تو را/
میان دلش با تو پیوند نیست!
اگر گفت دنیای من چشم توست/
نباشی جهان مرا نیست نور
فریب سخن های او را مخور/
که هر وعده ی پوچ سوگند نیست
ولی خاطرت باشد این گفته ام/
خطا پل نباشد به درماندگي
مکُش جراتت را،به آینده ات /
کس آگاه تر از خداوند نیست
نوای دلت را خریدار باش/
اما روی اندیشه ات در مبند
در آخر بدان که زمین خوردنت /
دلیلی به سرکوبِ لبخند نیست