میل شکوه

رفتن تو نازنين آرام جانم را گرفت
جرأت و انگیزه و صبر و توانم را گرفت
از همه بیزارم اینکه در نگاهت جز منی ست
در پی آنم که از من مهربانم را گرفت
به هر آن کس کز محبت دم زده شک می کنم
بعد تو ابر حسادت آسمانم را گرفت
من بدهکارم به بغضم شانه ات را هر نفس
میل شکوه خفته در من غم زبانم را گرفت
سعی کردم تا فراموشت کنم اما چه سود!؟
که هجوم خاطراتت باز امانم را گرفت
در میان موج های پر تلاطم مانده ام
مثل یک کشتی که طوفان بادبانم را گرفت
کاش برگردی که درمان جز حضورت نیست این
درد تلخی کز نبودت هر کرانم را گرفت
هر کجا رفتم رهایی نیست از اندوه چون
از رد پای تو در من غم نشانم را گرفت
از نوای دردآگینم بخوان دلخسته ام
مأمنم شو بی پناهی آشیانم را گرفت