رنجیده ام

سلام بر همه
بدوا از اساتیدبزگوار و عزیزی که برای شعرهای قبلی من وقت گذاشتن وبررسی کردند پیشنهاد دادند صمیمانه
قدر دانی می کنم امیدوارم لطفشون بر قرار باشد
امابه آن دسته از بزرگوارانی که تنها این جمله هارا تکرار می کنند (ایراد وزنی دارد،خروج از وزن دارد بایدگفت من به ایرادت شعرم آگاهم و برای گرفتن راهنمایی اومدم اگر نظری خاصی ندارید
لطفا حوصله ی دیگر بازدیدکنندگان را سر نبرید عذر وسپاس از حضورتون

 

من از دیار عاشقی به سمت غم تازیده ام

از دست آن کس که نباید به شدت رنجیده ام

او رانده من را از خودش با بی وفایی وجفا

دائم از این رنج و عذابم در خودم پیچیده ام

جز خار غم از دشت عشق چیزی نگشته حاصلم

گویا  تمام عمر  خود را در کویر باریده ام

برگی نمانده بر نهال عمر من دیگر زبس

مانند بید از باد غم ها به خودم لرزیده ام

صحرای قلبم پر شد از خار وخس رنج و عذاب

ازبس که  بغضم در گلو بشکفت ومن بلعیده ام

هامون عمر من دگر گشته پر از بی حاصلی

مثل کویر  در آفتاب غصّه ها تفدیده ام

در آسمان چشم من نی غیر ابر یائسه

کار من از گریه گذشته ،من به آن خندیده ام

گر بار دیگر آیدش کز عاشقی حرفی زند

گویم برو از تو وعشقت بی نهایت دیده ام

راهی نداری به دلم زین خسته دستت را بدار

دیگر بساط عاشقی را از دلم بر چیده ام

غیر از پشیمانی ندیدم من در این راه عجیب

غیراز «نوا»ی غم در این حس هیچ من نشنیده ام