پژواک آوار

شکیب مرا گر محک می زنی/
بدان از دماوند پایاترم
با این کوله بار پر از خالی ام/
چه باشی نباشی به سر می برم
بگو شانه ات را هراسان مشو/
که من حاجتم تکیه کردن نبود
پذیرای سربارگی نیستم /
عمیقا از این فاجعه میگذرم
به پای من آموخت پایندگی/
زمین خوردن از بی پناهی محض
نباشد هراسم ز فقدان و رنج/
به همت خود بسته ام باورم
من از لحظه ای که غرورم شکست/
به دور جهانم قفس بسته ام
حلاوت محفل بها میدهم/
و تلخی عزلت به جان میخرم
چه گل گفت بانوی شعر و ادب:/
(مراعات هنجارها میکنم
چو جویای احوال من میشوی/
بگویم که من خوبم و بهترم)
ز پژواک آوار شدن در خودم/
نوایی نیاید به گوش کسی
محالست مرهم بجویم ز غیر/
بر این زخمِ بر روح و بر پیکرم