تبانی

تو که در خاک من بذر امیدی را نمی کاری
مدام از عشق و احساست به من در حال انکاری
حقیقت گرچه زهرآگین پذیرفتم ولی آن را
تو آن ابر عقیمی که کویرم را نمیباری
من از دیوانگیهای دلم خیری ندیدم پس
همان بهترکه بعد از این نظام عقل سالاری
تمام عمر در خواب غمت کابوس میدیدم
چه خیر از خوابهای تو همان بهتر که بیداری
تمام کاینات انگار علیه ما تبانی داشت
دل من خسته است از این خیانتهای تکراری
مقدر تا کنند از هم جدا مانیم تا آخر
میان دست های ما بنا کردند دیواری
تو ای رویای دیرینم برو دست خدا یارت
اما از قلب من هرگز نشاید دست برداری
نوا بر صفحه ی دنیا نوشت از خون خود این را
: نگنجد در من از عشقم ،فراموشی و بیزاری!