رفتم

درود نوای عزیزم
زیبا بود

روزگارم با بیابان سازگارم کرده است
آفتابا فکر خشکانیدنم را هم نکن
می توانم میبرم این کوله بار درد را
تو خیالت تخت باشد شعله ات را کم نکن
آنکه در اقلیم قلبم خانه ای می ساخت، رفت
فکر اینکه می گشایم در بر او یک دم، نکن
اشک شد از ابر چشمانم چکید و محو گشت
تو تصور شانه هایم را برایش خم، نکن
فرض کردی باز قلبم صید چشمش میشود!؟
زین خیالات محال و واهی و مبهم نکن!
یادگاری های او را حاجتم کندن نبود
ریشه ی این دردها را بیش از این محکم نکن
زخم های غفلت قلبم نمک گیر تو است
این شکاف شانه ام را چاره ی مرهم نکن
ای پلنگی که اسیرت بود گه آهوی دل
من ز خیر تو گذشتم، پس چو آهو رم نکن!
قلب دریا ها دریدم پیش رفتم بی خیال!
تو گمان بستن راهم به یک شبنم نکن

با سلام

................... .......................
زیبااا بود بانو
................ ....................
تقدیم به اهالی خوب شعر ناب:

مرد ملاک وارد روستا شد. آوازه اش را از ماهها پیش شنیده بودند.
زمینها را میخرید. خانه ها را ویران میکرد و ساختمانهایی مدرن بر آنها بنا میکرد.
پیشنهادهایش آنقدر جذاب بود که همه را وسوسه میکرد.
روستاها یکی پس از دیگری به دست او ویران شده بود.
نوعی حرص عجیب داشت. حرص برای زمین خواری
همه میدانستند که پیشنهادهای مالی جذابش، این روستا را نیز نابود خواهد کرد.
کدخدا آمد. روبروی مرد ایستاد. مرد در حالی که به دامنه کوه خیره شده بود گفت:
کدخدا! همه این املاک را با هم چند می فروشی؟
کدخدا سکوتی کرد و گفت: در ده ما زمین مجانی است.
سنت این است که خریدار، محیط زمین را پیاده میرود و به نقطه اول باز میگردد.
هر آنچه پیموده به او واگذار میشود.
مرد ملاک گفت: مرا مسخره میکنی؟
کدخدا گفت: ما نسلهاست به این شیوه زمین می فروشیم.
مرد ملاک به راه افتاد. چند ساعتی راه رفت.
گاهی با خود فکر میکرد که زودتر دور بزند و به نقطه شروع بازگردد
اما باز وسوسه میشد که چند گامی بیشتر برود
و زمینی بزرگتر را از آن خود کند. تمام کوهپایه را پیمود
غروب بود. روستاییان و کدخدا در انتظار بودند.
سایه ای از دور نمایان شد. مرد ملاک کم کم به کدخدا و روستاییان نزدیک می شد.
زمانی که به کدخدا رسید، نمیتوانست بایستد. زانو زد.
حتی نمیتوانست حرف بزند. بر روی زمین دراز کشید و جان داد.
نگاهش هنوز به دوردستها، به کوهپایه ها، خیره مانده بود.
کوهپایه هایی که دیگر از آن او نبودند
“لئوتولستوی”

درودها بر شما
احساسی لطیف و زیبا را قلم زدید و نگارشش زیباتر هم میشد باشد

سلام و درود بانو تاجمیری عزیزم
گاهی باید برید و رفت ... گاهی باید به دوش کشید زخم های دل را و رفت ... غمیگین و زیبا سرودید بانو جان
سروده دل انگیزتان زیبا به دلم نشست
•~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•° •~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•°
جامعه زمانی حكمت و سعادت می یابد كه مطالعه، كار روزانه اش باشد.
سقراط
•~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•° •~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•°
همیشه باشید و بسرایید