دوشنبه ۱۲ خرداد
اشعار دفتر شعرِ سنگ خارا شاعر مریم رحمتی پویا
|
|
|
|
تا که بیرون ز بهشتش شده بی بال شدیم
بغض خود را که شکستیم کرو لال شدیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شب تاریک هم طی می شود سوی بهار
نور از خورشید می‌بارد به سرخیِ انار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من دگر در مردم‌چشم تو پیدا نیستم
بعد از این در جام دستانت هویدا نیستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش که بی فاصله پهلوی تو باشم
رام‌تو و در چنگ دوبازوی تو باشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ریسمان گشته ، نشسته به دل شمع وجودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتم پی خلوتکده‌ای دور زمیهن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه چشمش دید و عاشق گشت و عاقل ماند کیست؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیشه‌ی قلبم شکسته با غمِ رنجی گران
با همه صد پارگی، زخمی نزد بر دیگران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو که حسنی و کمال از نوک سر تا به قدم
من سرا پا همه چشمی به تماشای توام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو قلب من شدی اما برون ز سینه‌ی من
چراغ راه منی نور هر دو دیده‌ی من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارم چو مرا دید نظر سوی دگر کرد
از ره نرسیده به وطن عزم سفر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیهوده بود هر چه که پنداشتم ز تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کسی گفته که همرنگ جماعت بشویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زلف خود بر باد دادم تا که مفتونت کنم
نیمی از من در مسیر باد ، راهیِ تو شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفته بودی زود می آیی ولیکن دیر شد
روزگارم غم گرفت و آسمان دلگیر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنچه حاصل شود از کاشتنِ دانه‌ی تو
وارثَت می خورَد از میوه‌ی گلخانه‌ی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهی کوچیک من ازتوی اون‌تنگ بلور
یه چیزی می خواست بگه نگام می‌کرد از راه دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان تیره بغضش را شکست
دل به کنج شانه ی این خاک بست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بلد بودیم رفتن را ولیکن‌مانده ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش از دکمه‌ی سرشانه‌ی تن‌پوش تنت
حلقه بودم به تو همچون یقه بر پیرهنت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با اینکه خزان رفت و بهار آمده است
در کشور دل غصه به بار آمده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آن سنگی اسیرم در دل دیوار جا مانده
غباری از غم و نفرت تنم را نیز پوشانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین پس به میان جدول ضرب، خواهم که دگر چو یک بمانم
با هر که رفیق راه گشتم ، اندازه ی آن نگاه دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیداد اگر کنی به ستم مبتلا شوی
با ذات مس ، چگونه توانی طلا شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این خشت که زندانی هر دیوار است
در بند و اسیر و تشنه ی دیدار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همه پل‌های پشت سر دگر ویران کنم
خانه از کفتار خالی بیشه ی شیران کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همان روح خیال انگیزم
قاصد خسته ای از پاییزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خالق یکتا پدید آوَرد از روز ازل
عقل را همراه دل در جان شیرین چون عسل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکرش که دگر از قفست گشته ام آزاد
داد از ستم و جور تو و این همه بیداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آن عددم که ضرب در تو
امیّد توان رساندنم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوشم‌نشدی نیش بمان‌در دل و جانم
آتش بزن از قصد تو بر روح و روانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه زهدی کز ریا همسنگ یک ساغر نمی‌ارزد
بهشت نسیه بر پیمانه ی آخر نمی‌ارزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو در دل و جان منی
مطلوب و جانان منی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد دیدار تو جان می دهم این کار من است
جانی از نو پی دیدار دوباره به تن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح آمده است ساقی ، جامم شراب کن
چشمان باز تا به سحر را تو خواب کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با همه فرزانگی آخر فریبم داده‌اند
آنچه سهمم بوده را دست رقیبم داده‌اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شال میبافم که در سرما و برف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تبسمی که به یادت به چهره گشته عیان
زسیب روی تو باشد که آورم به زبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست زِبر و پینه بسته ، با تنی نالان و خسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که از حال دل خسته ی من بی خبری
رفتی و دام نهادی تو به مرغ دگری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شخصی از خویشان واقوام خودش دلگیر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر به دام‌دشمن افتادی اسیر
روی در رو میزند مردانه تیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو بغض ابر بهاران ز قطره لبریزم
تمام هستی خود را به پای او ریزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ی دو پنجره عشق میان منو توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر ورق از دفتر شعرم بیان شد نام تو
آنچه در هستی و دنیامان عیان شد نام تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواهم اکنون که دگر بتکده ویرانه کنم
همه بت‌ها شکنم، خرج دو پیمانه کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیر با مهر در آمیخته شد در بدنم
و سبب شد همه سلول به سلول تنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تماشا کن گذشت از حد غم هجران تو یار
نوید وصل دیدارت کند درمان دل مارا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عازم کوی توام در حرمت راه بده
نقشه ی راه به این بنده ی گمراه بده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم‌تو بی مهر و وفا ، کمتر کن این جور و جفا
بر من نکردی اعتنا ، ای دلبر دیر آشنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کفتر عاشق به بام عشق بالی میزند
چرخ در کویش به امید وصالی میزند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر دلی مانده مرا خرج تو دلدار کنم
چشم خوابت به دو صد هلهله بیدار کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلی آرام یعنی عشق در کاشانه ات باشد
تو گر شمعی شوی بی وقفه او پروانه ات باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقی بس کن دگر هنگام رفتن آمده
شال نارنجی به سر کن بین که یلدا در زده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر تو توانی دل ما را ببری آفرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خود را ببین به چشم که سر تا به پای تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را که برد خانه ، بی یاور و بی یاریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که بی خودم از خود به شوق دیدارت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کو چه های خلوت یادش چه بی قرار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه دیدم من زپشت پنجره از راه دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که هوای منی ،هر نفسی ماجراست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا که اطراف قمر کوکب و اختر باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیشمی باز دلم تنگ‌نگاهت شده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم عاقل فقط با خویش همدردی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفته بودی صبر کن ، یک روز می‌آیم ز راه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروبی سرد و دلگیر از لب ساحل گذر کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این که آنجا یا که اینجا را چه فرقی می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه و مشغول پریشانی خویشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش تنها تو فقط خواسته ی من بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها که شدی، به هر دری پا مگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون پلنگی زخم خورده کینه را آغاز کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت پنج است و من هم منتظر در ایستگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل شکست و ناگهان اشکی چکید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر هر که وفا کردم ،آخر به جفا گم شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقل و دل را چه به آمیختن و یار شدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه آشنا و غریبی، چه بی نشانم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آمدم به عاطفه احیا کنم تو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهاری بود سرسبز و دل انگیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بی خردان صاحب این خانه یکیست
|
|
|
|
|
| مجموع ۹۰ پست فعال در ۲ صفحه |
شاهزاده خانوم
محمدرضا آزادبخت
محمد رضا خوشرو (مریخ)
زهرا وهاب (ساقی) 
