بغض ابر

چو بغض ابر بهاران ز قطره لبریزم

تمام‌ هستی خود را به پای او ریزم


به بعد آن همه باران و اشک ، خندان شد

منم ز زردی رخساره ، همچو پاییزم


ز خود در آینه اکنون اثر نمیبینم

که بعد دیدنش از خویش ، نیز بگریزم


اگر ز گور من اکنون گذر کند یارم

به شوق دیدن رویش زخاک ، بر خیزم


چه عاجزانه تمنا کنم وجودش را

که من برابر خورشید شمع ناچیزم




                        مریم رحمتی پویا "تمنا"