سنگی در دل دیوار

من آن سنگی اسیرم در دل دیوار جا مانده

غباری از غم و نفرت ، تنم را نیز پوشانده


نه تاب ماندن و نه پای رفتن دارم از اینجا

گذشتِ عمر ، جسم و روح را از ریشه خشکانده


چه می شد آسمان ، یک بوسه گیرد از زمین اکنون

از این وصلت شود ویرانه این دیوارِ وامانده


چو تار موست حدِّ عشق و نفرت ، زندگی تا مرگ

چه خرسندم از آن مرگی که سوی خود فرا خوانده


مثال آنکه تا گردن ، به مردابی فرو رفته

منم آن جنگجوی خسته از پیکار ودرمانده


شبیه زنده ای در گور ، این دیوار گور من

تمنا دارم از مرگی که تن را نیز پوسانده







مریم رحمتی پویا "تمنا "