ما بلد بودیم

ما بلد بودیم رفتن را ولیکن مانده‌ایم

در قفس آواز آزادی مکرر خوانده‌ایم


گر چه ماندن در قفس تن را بپوساند ولی

خود به دست خود پر و بال سفر سوزانده‌ایم


ما رفیقان سفر  بودیم و از بخت سیاه

از قطار زندگی آغاز ره جا مانده‌ایم


با دو چشم بسته بیداریم و گویی خوابِ خواب

پیکر عریان غم با پلک خود پوشانده‌ایم


از برای قوت خود تسلیم و فرمانبر شدیم

روح سرکش را سر جای خودش بنشانده‌ایم


در تمنای رهایی ، می رسد روزی دگر

ریشه ی بیداد را از بیخ و بُن‌خشکانده‌ایم







مریم رحمتی پویا "تمنا "