جدال عقل و دل

خالق یکتا ، پدید آورد از روز ازل

عقل را همراه دل در جان شیرین چون عسل


دل به یُمنِ عشق ، زنجیری به پای عقل بست

بین‌ عقل و دل چنین افتاد آشوب و جَدَل


عقل می‌گوید رها کن ، واگذار  و در گذر

دل چنان فریاد می دارد ، بگیرش در بغل


عشق در تعبیر دل ، یعنی قلم با واژه ها

مست جوهر گردد و رقصد در آغوش غزل


آن طرف مَنعَت کند عقل از همه دلبستگی

بهر قانع کردنت ، می آوَرَد صد ها مَثَل


در نبردم‌ با دلِ خودسَر ، تمام عمر خویش

بعد مرگم ، دور گردانیدَش از من ، لااقل


من تمنا می‌کنم ، گورم جدا باشد زِ دل

پیکرم‌جایی و دل جایی به دور از آن محل







مریم رحمتی پویا "تمنا"