کوچه خلوت تنهایی

در کوچه های خلوت یادش چه بی قرار

زان لحظه ای که رفت و نیامد سر قرار


در خود شکسته بودم و با خود گریستم

من اشک بودم و تبِ هر لحظه انتظار


غم خانه کرد در قفس سینه ام چه زود

دردا که قفل زد به قفس درد هجر یار


چون شمع آب میشدم آن لحظه لحظه را

دیدی که کشت شمع وجودم به حال زار


چشمم به خاک بود و نگاهم به رنگ خاک

باید که چنگ زد به گریبان روزگار


عمرم تمام بهر تمنّای او گذشت

جز باختن نبود نصیبم در این قمار




                 مریم رحمتی پویا "تمنا"