شنبه ۲۹ شهريور
اشعار دفتر شعرِ دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی شاعر حسن مصطفایی دهنوی
|
|
|
|
آنها که به درياي طبيعت بـنشستند
از کوی حقیقت ، به یقین بهره نـجستند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنها كه دل و ديده ، بـر اين خاك نـبستند
امـروز مـرا ديـدن و آن عهـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اندر زمانه نمرود ، یک آتشی به پا کرد
تا آن خلیل حق را ، در آتشی روان کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که به یک رأی تو فرمان جهانی گذرد
نفری کو که تواند ، زِ تو فرمان نبرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسم ديار ما را ، با خودسري شكستند
رسم ديانت و دين ، بـر روي ما ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پيمبري نه به خودخواهي است و خود بيني
پيمبري به حقيقت و با يقين باشد
پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا فكري به خود بنما ،كه خود نادان همي ماني
به ناداني نمي شايد ،كه قدر هيچ كس دان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خلق زمانـه ، صورت ظاهـر بـديده اند
انجام كار و معنـي آن را نـديده اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا اي فرد بدگو ، بد زبانـي
چرا نيكم به جاي بد بدانـي
اگر عيب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاري به سر اين من دل خسته گذشت
آرزويم به سر مويي به رضايت نگذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تبهكاران به جَستن4، از رهت هستند
براي عاقبتـشان ، هيچ غم نيست
وفا داري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اصل بشریت را که تو خود مایلی
اصل تو همان است،تو خود حاملی
اصل بشريت به تو ثا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حزبم از روز ازل ، ساکن میدان من اند
سر به تسلیم من وگوی به چوگان من اند
حزب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همّت طلب مي كن بشر،از عالم فرخندگي
تا خود رها بتوان كني ،از دِير هر درماندگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی دهر دنی1، در صدد2 سود من آمد
کی در صدد خاطر بهبود من آمد
ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سُرود سروري دادن، جرقه هست و خود سوزي
زر و زيور در اين دنيا ،بيارد راه مرموزي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام اي هم زبان من ،چرا از من كني دوري
سلامت مي نمايم من ،به بيماري و رنجوري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن خيط1 جان بايد رسد، در خدمت پيغمبري
تا آنكه بتواند رها گردد ، زِ خيم2 خودسري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنگ نیکی کرد اینک شادمان
خالق اکبر ز تو باشد رضا
می نمایم من به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این آفت خرمن ، زِ چه از بهر من آمد
با نیروی محکم بُد و نیرو شکن آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانشورا ، بـرون بـرو از راه خودسري
با خودسري به دانش حق ، پي نمي بري
دا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اين زمين ، كافر بر دين مظفري1
داري اميد دين ، به سلامت بِدر بري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا ياران چه فكري در سـر آمد
چه فكر روشنـم ، اندر بـر آمد
ورود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تو بـر من كردگاري
براي مُـردنـم آمـرزگاري1
قرار و عهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب ز فيض يزدان ، بهـرم بشارت آمد
آن پیک با سعادت ، با صد اشارت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بر طريق عهد و وفاي تو مانده ايم
تا نـشكنيم آن سر عهد و وفاي دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر جنجال دین ، خوابیده می شد
به معنا دین حق ، فهمیده می شد
اگر جنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا آخر كارم چه مي شد
گناهم از تو كي بخشيده مي شد
خطر از هـر طرف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسن تو خسته دلي6 بيش ديگران داري
چرا تو خسته دلي در خودت ، نهان داري
اگر زِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا تو كي بدِ مخلوق خود پسنديدي
صلاح كار بشر را ، به بد نـپيچيدي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلندران حقيقـي ، كه با هنـر باشند
رها شدند و هراسش نه از گرفتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي آنكه شوق راستيَـت در گمان بُوَد
بايد به راستي ، دلـت از كج نهان بُوَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهي كه دين حق رواج، زِ تيغ آن جناب شد
به طبق دين احمدي، تبارك الخطاب1 شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين رسم خود پرستي ، اسباب گمرهي شد
ديوانگي و مستـي ، در كار ما قوي شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از اول تو را ،گر سجده كردي
مگر معبود من ، اول نـبودي
غلط كردم،من اَر د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صورت بندگـي و سيـرت شيطان نـتوان
پيش خلاق دغل كرد،كه سازنده ي ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا مـرا بيچـاره كردي
عجب طرزي دلم،صد پاره كردي
دعا كردم شفا بخشي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دریغا1 ! خطر مرگ ، مرا پیش کشید
هر چه فریاد کشیدم ، زِ من آن را نـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هر كجا نظر كنيم ، طريق فتنه بنگريم
كه فتنه با فساد خود ، درِ صفاي را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر آدمی به گنج قناعت رسیده شد
زآن گنج ، بهره اش ز خدا آفریده شد
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر گردش زمانه ، به دست بشر بُدي1
هركس به دور گردش آن ،مدعي2 بُدي
زآنجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شايد سخن ارزانتـر ، باشد اگر آن بينـي
تا صحبت خود خواهي،نگذاري و بر چيني
آنها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانا دلي زِ معصيت حق ، بُريده شد
از عمق ماديات جهان ، بـر پريده شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الا اي آتشين صحبت چه گفتي
زِ آب و آتشـت اين دُر بِـسُفتي1
دُرِ معناي ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نور ايمان ، گـر به تأثیر دعا سنجیده شد
دور تأثیرش ، هـزاران روشنایی دیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يك لحظه هوسراني ، يك عمـر پشيمانـي
خائن نتوان بودن ، در حجره كه مهمانـي
شهوت ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كمال دايره ي ملك بي زوال1 هستي
براي ملك بقاء ، نوگلي به باغ هستي
ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب اسراري اس ،سرچشمه ي اسرار سبحاني
همه دانشوران غرقند، در اين درياي طوفاني
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كه از آتشِ هجران1 تو ،دل سوخته شد
لعل او را ، گُهـرِ مِـهر تـو اندوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي مَست خود پسند، تو دل بر كه بسته اي
داري طمع بر آنكه، تو عهدت شكسته اي
در طول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی دانم کجا جویم ، طریق حکم یزدانی
بیا جانا به من بنما ،تو گر این نکته می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كار كه خود مخترع اصل هماني
ممكن بُوَدت1 ، فرعي آن را تو نداني
هر كار به د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنكه از روز ازل ، ياوري اش يار تو شد
كي شود مژده بيايد،كه همان يار ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلا تا توانـی ، به دانش گرای
به بـی دانشـی ،بـر نیایی به جای
دلا تا توا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آن بينا بصر باشم،كه چشم اَر وا كنم روزي
چو قارون درغلط باشم ،زِ سوداي زر اندوزي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاريكتر از تاريك ، راه بدِ شيطان شد
پهناي دوصد مترش ، باريك چو قيطان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اوضاع اين زمان را ، وضـع زمانـه اينه
چون در زمينه باشي، فكرت به سر مُبينه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر غنچه گُل كه ديدم، شوقم به گل فزون شد
در باغ گل نـشستم ، شوقم به بوستان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خالق زمانه ، بر گو تو این چه بازی
بر مـا هـر آنچه آمد، بازیچه بود و بازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو كه با دست خودت، زور فشاري به همه
بسته اي با سر زنجير ، تو خود دست همه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كه را از بشريت ، به همانس خبري
پيروي مي كند از دانش و علم بشري
هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنكس كه جام باده ي حقش به كام شد
ميثم1 بُد آن ،بگفت و زبانش لجام2 شد
ناصح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين عمر سخت، بيهوده گشتن چه فايده
اندر خوراك و خواب ،گذشتن چه فايده
فصل بها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرگ این مزرعه اس به خونخواری
تو در این مزرعه گرفتاری
گرگ آن را ندیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز اول كمان چشم من باز شد
ره هرزه گردي سر آغاز شد
ره راستـي پي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هيچگه عادت ديرين خود ، از دست مده
بي جهت رتبه ي سنگين خود،از دست مده
بـر سر سفر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ، تو گـر آزرده1 بودي
زِ من آزردگـي را مي زُدودي2
وجودت سالم و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـدا چرا كارم بتـر شد
چرا دنيـا به كارم كينه ور شد
به هر كار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي خالق من ،اين همه بر من ستم مده
ما را زِ دست صدمه ي2 مردم امان بده
ما غوطه ور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر کس که به هر کار من آزار و ضرر شد
گر مثل علی(ع) بود ، به مانند عُمَر شد
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که هر نیکی ،برای کار نیکان کرده ای
در حقیقت بوده ای،از حق دفاع ها کرده ای
در ره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون دست ، دست و پايي يارم نـشانده
دستي براي جستن ، يارم به ما نداده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آنکه غیر از این نَبُود آرزوی تو
از دشمنان دین ، نکنم روبروی تو
کفر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا ! كار تو گـر نيكتر شد
چرا بر ضد ، كار هـر بشر شد
بشر هر كار ني
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب تمام رو بـنمودن ، به كوي تو
تا بـشنوند آدميـان ، گفتـگوي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من دل سپرده ام سر کوی ولای تو
روز ازل بـشد دل من مبتلای تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو خاك مُرده اي ،از خود خبر شد
زِ يزدان بارشـش ، باريده تـر شد
كه ناگه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر آنكس قابل فيض خدا شد
برون زآيينه ي شيطان نما شد
زِ اول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را كي توان ديدن، توان با عقل فهميدن
كز اول اينچنين بودس، همه با عقل خود ديد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را در غلط کاری ، نـشاید متهّم کردن
غلط در هر زمان کردن، نفوس آن زمان کردن
|
|
|
|
|
| مجموع ۶۱۳ پست فعال در ۸ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
عیسی نصراللهی ( سپیدار )
مهرداد مانا
حسین راستگو
امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
مهدی محمدی
ابوالحسن انصاری (الف رها) 
محمد علی رضاپور 
