يکشنبه ۲۶ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی شاعر حسن مصطفایی دهنوی
|
|
|
|
غوطه ور مُلك جهانـي منم
رهـرو اين منزل فانـي1 منم
مردِ ره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كسي كه يك نفس ، آسودگي نديد منم
جفا زِ مردم اغيار1 خود بديد منم
كس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقطه ی توحید و هدایت منم
صاحب هر رأی و ارادت منم
رأی پیامبر(ص) بُوَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه با چشمم، نظر در صحنه ي ميدان كنم
گوي حق نَـبْود،كه غلطان با سر چوگان كنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از دلم ، ره امر تو آرزو بكنم
كجا كه امر تو جويم، وصل او بكنم
تو آرزو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آمدم به مذهب رندان1 ، نظر كنم
كردار نيكشان ، به جهان معتبر كنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا اي هنـر پيشـه ي راه حق
مـرا پيش بـر ، تا به درگاه حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ، من آن بـی خانمانم
چو مرغ بی پر و بی آشیانم
اگر درد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا غلط كردم ، اگر گفتم مسلمانم
يقين از اين مسلماني و گفتارم پش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الهـا بار الهـا ! من چه سازم
ندارم چاره جز با غم ، بـسازم
خداونـدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من هـر قَدَر1 كه كورم ، دانا و با شعورم
بنگـر كه چشم كورم ،كمتـر كند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در چنين بحر عميقي كه فرو رفت سرم
با خدايس كه در اين بحر چه باشد هنرم
غرق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمـزمه ی مرغ سحـر،مي كند ايندم خبرم
کز خداوند تعالـی ، چه بیایـد به سرم
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارم خبرش نیست ، یقین از دل زارم
گر یک خبرش بود ، بیامد به کنارم
ای با خبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا ، سـر به تسليم تو بودم
به عمرم خدمت دين مي نمودم
هر آنكس راه دين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعري كه من سرودم ، من نقش خود نمودم
اين نقش عمر من بود ، عمري كه زنده بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر سالك اين راه تو بودي ، من نبودم
من هم به همين راه ، كه بيگانه نبودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خود را به ره جهل جهانی ، نَدَواندم
این نکته فهمیده به مردم ، بچشاندم
با جهل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره دين و ديانـت چو قدم بنهادم
آنچنان ضربه بـخوردم كه زِ پا افتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ! تو مي ديدي بد هستم
چرا خلقم نمودي ، گر بد هستم
من اَر ديوانه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا ، گر زِ اول كافر هستم
مسلمانـي تو ، نامـد1 به دستم
صراط مستقيمـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر بحر پـُر زِ آب خدا را نـديده ام
ليكن به شوره زاري خاكـش خزيده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را پدري بود ، من از نسل وي هستـم
گر جنت و فردوس1 برون كرد ز دستـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشنو برادرا ، سخن با صفاي حق
درمان بُوَد به درد شما ، مومياي حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اين زمانه دلم، غرق بُهتـس و تشويش1
كه دل بدست كمان ابرويَست وكافر كيش2
كنم چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي يار بيا ، پنـد مرا دَمـي بكن گوش
تا من به تو پندي بـدهم ، بدون سرپوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تویـی داناي دانش
به من بنما ره معنای دانش
تو را دانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تویـی داناي دانش
به بي دانش دهي نان بي كِشاكش
گذاري نانِ دانا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تو دانـي سِـر دانش
به بي دانش ، دهي اسرار پوشش
به خلق خود ، ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تاریک و ظلمانی ،که رسم جاهلیت بود
محمد(ص)آمد وشب را،چو روز روشنش بنمود
محمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارالها به تو دل را بسپردم،که شوی غمخوارش
دل من رو به تو آورد ، که باشـی یا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي يار اگر تو گُلرخ1 خود را بـبيني اش
لذت بري چو روبروي آن بـشيني اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قضاوت1 بين ملت ، اي پسر هشيار باش
حكم حق را در نظر آور، به ملت يار باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در و ديوار مطبخ ها، همش دود سيا1 رنگس
در و ديوار منزلها ، تمامش نقش نيرنگس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نزد نبي اكرم(ص) ،حكمي به دين قرارس
احكام حكم يزدان ، بر راستي سوارس
دين پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به جان دوست كه جانم زِ دين جدا نشدس
ولي به صانع دين ، همچو توتيا1 نشدس
هزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پيرو حكمت جم باشي كه بتوان به جهان
سكه ي نام خودت ،از ره حكمت بزني
تو كه از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانش و علم علی(ع)،کنز1 نهان است هنوز
بهتر از گنج ،در این دور زمان است ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا آگهي ، من بد نكردم
زِ بدكاري به من نَبْود نشاني
اگر در كود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر آنكه كار جهانش ، زِ دستش آبادس
زِ كار هردو جهان دلخوش است ودلشادس
طريق نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برو به راه خود اي ابله1 اين چه فريادس
لباس ساده ي من ، رنگ دست استادس
لباس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعرها نوشتم ، شاید به غیرت آیی
در مُلک دین و وجدان،تخم عمل بـپاشی
مردا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به پاس خدمـت وجـدان بتازيـد
كـز آن خدمـت يقينـاً سـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي عُمر شاكي به پيشت آمد از دست علي(ع)
گفت اندر كعبه،آن بر من چرا ضربت زدي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کار دانایی و دانش ، همه بر دست خداس
پیش دانایی حق ، دانش ما همچو گداس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي قادر سبحان ، تو كه آگه زِ من هستي
حاجت زِ تو خواهم،به دعاها به دو دستي
بدب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر پيرمردم من ولي ، چون طفل نادانـم هنوز
از كيفر جرم وگناه ، دركُنـج زندانـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين ره همان دو راهيست،در پيش آدم وديو
بحثـش مگر نـخواندي از دوره ي سليمان
دستگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا ، تويي با دانش آموز
تو را دانش بُوَد،بيش از شب و روز
مرا دانش نمي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كس اَر نيك صولت بُوَد در جهان
كنـد تازه آئيـن پيغمبـران
هر آنكس كه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دو تا ديوانه بـودن شهـر شيـراز
عمل بر ضد هم مي كردن آغاز
منـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خُرمس این باغ جهان ، از هنر کارگران
ورنه این باغ شود خشک شجر وبی ثمرس
صاحب با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فغان زِ گردش دينا و گرگ عالَم پيـر
كه هركسي كه نفس زد، شود به مرگ اسير
تفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انقلاب آمد ميان،رهبر بشد بر مسلمين
قاعد اعظم خميني (ره) سيد والا تبار1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چنين گفت : پيغمبر(ص) با شعور
بـجو دانش از مهد1 تا به گور
پيمبر(ص)همين نكته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو كه گردي ز مژگانـم كني دور
چرا چشم جهان بينم، كني كور
مرا تشویق آز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مبادا سركشي كردن ، به راه بندگي كردن
نـشايد سركشي كردن ، اگر كرديم گمراهيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما با خردانيم و خداوند نـبينيم
ناديده عبادت نـكنيمش كه بـبينيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ببردنـد عایداتم را ، زِ زرهای نهال کفر
ببستنـد راه حقم را ، زِ جور آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا تو دانا و بصيـري
دغلكاري زِ خلقت كي پذيري
دغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حافظ از مسند عزّت1، ره توفيق بيافت
ما از آن مسند توفيق ، توان ياد كنيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر فرد دانش اندوز ، در جمع بي سوادان
مانند يك غريب است ، در مردمان نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي بشر خيره سر ، مي برنت در سفر
از وطن اي خيره سر، توشه بِـبر در سفر
آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اعلا ملك حق، تا مي توان رفت
چرا در خاك اين دنيا بمانيـم
مگر اي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسم است راه خود رَوی و کینه در بشر
در راه کینه می رود ، اما ره خطر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهانگرد حريفي ، مرد آگاه
بگفتا با رفيقانـش به هر راه
رفيقان دل بر اين دنيا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فيض آن لطف خدا،گر نرسد بر سر من
هرچه كردم بجهان،خونجگر وديده ترم
تا در ولاي حُسن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برادر پارسايي زندگي كن
به راه حق ، خدا را بندگي كن
طريق پارسايي ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارب بـخواه چرخ کهن ، واژگون شود
تا آدمـی زِ جور و جفایـش برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گردش كند از حكمت حق ، زندگي ما
صد حيف كه ما بي خرد وهوش و حواسيم1
ما بسكه پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر عمر من و چرخ کهن سرنگون شود
ناید1 خدا به چشم ،که بر من عیان شود
من آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ اول ما چرا آدم نـبوديم
خدا مي بود ، ما از دَم نـبوديم
كجا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آثار زُهد و علم شناسیم و معرفت
با معرفت ز حکمت معبود بوده ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داد از كسي كه فطرت آن كينه ور شود
هر كينه جو زِ فطرت ديوي1 بدتر شود
هـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر نخل صوابي1 را بـكشتم
ثواب2 آن سوفالي3 شد به چشمم
فشاري آنچنان بر چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بي بصران را هنـر آورده ايم
ما كه دل از مِهر جهان كنده ايم
مِهر جهان ،ك
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم بشر زِ سـِير1 جهان، كي سير شود
وقتي شود ، كه از اجل خود خبر شود
گفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بي خبران را خبر آورده ام
رمز خداي است،نشان كرده ام
رمز خدا ، هست درون بشر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از بس كه ضربه خوردم از بهر خرده نان
ترسم ديگر كه آبي و نان، در دهن كنم
صد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره پادشهي ،كيست كه حيران1 نَـبُوَد
نظمش از دوره قديم است، زِ قرآن نَـبُوَد
|
|
|
|
|
| مجموع ۷۸۷ پست فعال در ۱۰ صفحه |
اميرحسين علاميان(اعتراض)
حدیث عبدلی (یارا)
عليرضا حكيم
محمد قنبرپور(مازیار)
موسی ظهوری آرام(آرام)
مهدی محمدی
