« بزم سخن »
سخن آراي چمن ، بوده در اين دير كهن
تا كه زيور بكند، نكته ي خوبي زِ سخن
پاك و پاكيزه بگويد ، سخن و سرّ سخن
يا مميـز بنهـد ، خوب و بد نـزد سخن
من گُم گشته نوشتم ،همه رمزي زِ سخن
شاه راهـي بـنمودم ، به بشـر بهـر سخن
اي بشر حُسن و لطافت بُوَد از لطف سخن
جنگ جهلي ندهد،حُسن ولطافت به سخن
شاهبـاز سخنـش پَر زنـد ، اندر دل من
جغـد نـتوان بـپرد ، همـره شهباز سخن
روح با ذوق بشر، بـسپرد آن طرز سخن
حيوان را نـبُوَد ، قدرت و نيروي سخن
هركه بگريزد و نـنهد به سرش تاج سخن
ديو صحراييـَس آن ، بهره ندارد زِ سخن
جان من هر سخني را ، سخن آرا بُوَدش
شانه خالي نـتوان كرد ، زِ اسرار سخن
كار خالي زِ سخن ،ناقص و فرتوته1 شود
كار آراسته را بين ، بُوَد2 از طرز سخن
اي بشر ،نقص سخن را بنما ، رفع بگو
همه كاري به خرابي كشد ، از نقص سخن
هر كه بر من بدهد، پند به اسرار سخن
جان خود مي دهم از بهر طرفدار سخن
روز اول كه نهاد ، اين سخنم را به دهن
جان به قرباني ، استادي و معمار سخن
سخن آراي3 جهان،گُم نكند رسم سخن
در جهان بر من و تو، مي سپرد رسم سخن
هر سخنور به جهان، زحمت بسيار كشيد
تا كه تنظيم كند ، آن اثر نظم سخن
كار مردان هنرور ، همه اين بود يقين
بر من و تو بـنمايند ، هنرِِ نظم سخن
هركه تن پرور و پُر خور بُد،هي خوردوبمُرد
نه زِ خوردن هنري يافت ،نه از بزم سخن
بارالها ، چه هنر هست زِ تو در سخنت
كين همه ملت ومذهب، بُوَد از نظم سخن
حسن از مذهب و ملت ،سخني پاك بگو
تا كه ملت ببرن ، بهره از اين بزم4 سخن
٭٭٭
1- از كار افتاده 2- باشد 3-خطيب- شاعر – گوينده 4- جشن - مهماني
دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی
بسیار بسیار عالی
و جزاب وزیبا