دوشنبه ۱۹ شهريور
اشعار دفتر شعرِ شاید فردا شاعر رضا محمدصالحی
|
|
|
|
محبوب من ای رشک برانگیز ِ بهوشان
بگذار که من هم برسم، غالیه پوشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشر با عشق ِبی تزویر یار بهتری دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیالت جمع روی دست این دنیا نمی مانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا فصل سبز می برم این حسّ درد را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای عشق چرا من هنرت را بشمارم ...
"چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است" ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از حال استمراری ام پیداست
آینده هم تنهای تنهایم !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق می خواهد که با سودای من یاری کند
عقل ِ پرسشگر نباید مردم آزاری کند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که باید رفت ماندن ها گلوگیراست ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسـتم که ز یـاقـوتِ لبـت کام گرفته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نـــبـــودن هــای تــو دلــواپــسی را بـیشــتر کـــرده
غمت چشـم غـزل را –خانـه ات آباد - تر کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی نباشی شعر من از سکّه می افتد
آخــــر نـــمی دانــم دلـــیـــل ِ اجـــتــنــابــت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای آنکه نیافتد به دست دلهره کارم رها نمی کنم اینبار دست گرم و کریمش
که در کرانه ی رود ِ روان ِ ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عیارِعشق مجنونت ، مـحکْ لیـلا ! نـمی خواهد
که در این شعله رقصیدن فقط پروانه می خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ققـنوسم و خـاکـسترم هـم فرق دارد
آتش که می گیـرد پـَرم هم فرق دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امــشـبی را غــزل بـخوان و بـنوش تب ِتعـبـیرِعـارفانه نگیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حـس می کـنم گرمـای آغـوش تـو را حتّی
وقتی که دوری از من ای درد آشــنا، حتّی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشـق آبی و چشـم های تو نیـز رنگ زیباترین چشم ِخداست
قـدر ایـن مـــاهـــتاب مـی دانــد مــــرد ِدریـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما عرفناک چشـم مســتت را ... قــد و بــالای بی شـکـستت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اجـازه می دهی ام عشــق ترجمــان بدهم ؟
فقـط کمی بنـویسم ، ز غـصــه جان بدهم ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـــرم است آغـوش غـزل ... امـا نمی دانم
خوابم و یا در شـعله چون پروانه می رقصم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقــت اسـت به یاران برسانم غزلم را
تا حضــرت بـاران برســانم غــزلم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب تمام قصه ها را مختصر من
تنها روایت قصه ی خوف وخطر کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسـمِ وفاداری ! اگـر حرفی نداری
من دیــگر آیین جفـا را می پسندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصــیبی می بـرم آیــا ز تـاکسـتان لب هــایت؟
کمــی حـلوای لـب ، نذرِ لبم کن یا تفــاهم کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید آیینه را دیده باشی؟ ! مثل ِآنم غباری ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی باک تر از اشک توام دیده گواه است
افتاده ام از چشم تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شــاعر شـــده ام با غـزلی سـاده بمیرم کـــاری که غــــزل دسـت ِدلم داده بمیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شـبی که در فراقت هم، لباست را بغل کردم
معـطر شـد تنم گویی که یاســت را بغل کردم
غـزل بانـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا قــاف ِتـو ای عشـق پریــدن نتوانم
از غنچه ی لـب های تو چیـدن نتوانم
از فاصـله بیـــزا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بردفتر ِایمان خود ، فالی زدم فالی! چه خوب آمـد
چــنـگی زدم بـرتـارِ دل ... آوای ِغـفـارالـذنـوب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا من اسمه دوا و ذکره شفا
با خواندن خبر بیماری کبوتر ( کاک باران ) بغضی عجیب در گلویم نشست و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســرِ عشــق تو که زنجیــر شدم
به همین بـــاده نمــک گیر شدم
برق چشــــمان تـو را می دیــد
|
|
|
|
|
دانیال فریادی 
آلاله سرخ(سیده لاله رحیم زاده)
محمد شریف صادقی
پیام مفخم
فرامرز عبداله پور 
فرشید به گزین 
