ای عشق چرا من هنرت را بشمارم

سلام

و

افتخار و سروری بالاتر و دلگشاتر از حضور استاد عزیز م نمی توانم بیابم آن هم با غزلی این گونه دل و دین ربا ...
هر چه بخواهم در مورد این غزل بگویم باز هم می بینم که کم گفته ام پس اول اساسی ترین نکته را می گویم ؛
این غزل یک کلاس درس کامل است برای آموختن نحوه ی برقراری موازنه وتقارن در ابیات و سایر فنون ادبی و شعری که اما دلیل تاکید من بر موازنه به میزان نقش به سزا و بسیار مهم این امر در شعر است .
اما آن چه که همواره در اشعار اساتید و بزرگان ادب فارسی از دیر باز توجه مرا به خود جلب می کرد
۱) به استقبال رفتن ایشان از بزرگان پیش از خود بوده است و یا همان تضمین و البته این امر را با سربلندی نیز انجام می دادند چرا که ترکیبات مورد استفاده را با تصویری تازه تر ، گونه ای دیگر ارائه می دادند .
در این شعر نیز استاد گرامی در بیت دوم بدون آن که بیت یا مصراعی را به صورت کامل آورده باشد از ابیات
ای که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری
بر حذر باش که سر می شکند دیوارش
و
اگر با دیگران اش بود میلی
چرا ظرف مرا بشکست لیلی ؟
استفاده کرده و با در آمیختن بسیار هنرمندانه ی این ابیات تصویری جدید و پر طراوت را جلوه گر نموده اند .
۲) استفاده از افسانه ها و اساطیر و داستان های ملل از دیگر نشانه های اشعار بزرگان است که از خاقانی گرفته تا شهریار در شعر ایشان دیده می شود اما استفاده به گونه ای که علاوه بر اشاره ای به آن داستان و یادآوری دلنشینی و حتی گاهی نوستالژیک ، تصویر ی نو نیز ازائه می دهند ؛

گفتند چه می خواهی از این قلعه ی مرموز
گفتم بت افسون شده ام در خفقان است
 
۳) استفاده از داستان های مذهبی و یا به قولی اساطیر دینی در جای حای شعر بزرگان به زیباترین تصویر دیده می شود ؛

بوسیدن سیبِ لب او قسمت من نیست !
ممنوعه ی فردوس ِعدن یا رمضان است ؟

شاعر علاوه بر اشاره به داستان آفرینش ، از قاعده ی دینی روزه گرفتن در ماه رمضان نیز سود جسته و با ترکیب این دو ، تصویری دلپذیر به دست می دهد .
۴) جناس و ایهام در سر و سر ، تشبیهات بلیغ و مرکب ، مراعات نظیر های دلنشین ، استعارات و مجاز های مختلف ، ارسال المثل یا تمثیل ، واج آرایی های به جا و بهنگام ...
و ده ها هنر دیگر که بازنمایی شان نه تنها در این مجال نمی گنجد بلکه مانع از کشف و شهود خواننده و ادراک لذتی بی انتها از شعر می شود لذا فعلا دم در می کشم و به نظاره می نشینم دلربایی های این غزل و دل سپردن های خوانندگان اش را ...