بایــد که به قـربان برســانم غزلم را

وقــت اسـت به یاران برسانم غزلم  را

تا حضــرت بـاران برســانم غــزلــم را

با  قـافیـه ی ریــــختـه  بر بـال مـلائک

تا روضه ی رضـوان بـرسانم غـزلم را

وقت است در این صبح دل انگیز ترانه

در قـامــت ِعـرفـــان برسـانم غـزلـم را

تا چشم غزال غزلم مســت رحیق است

بر گرده ی جیــران... برسانم غزلم را

سرد است اگرمجمر خوبان خطا پوش

در آتش  نســیان ... برســانم غزلم را

ایکاش رهی بود و رها بودم ازاین غم

با  نغمــه ســرایان  برسـانـم غـزلـم را

زنجیره ی اوهام اگر طی شدنی نیست

تا کوچــه ی احصــان برسانم غزلم را

تر دامنم و بی سرو و سامان که همیشه

با مــوی پــریشــان برســانــم غزلــم را  

از  موی پریشـان و ســراپـرده ی ابرو  

تا چــاک گریـــبــان بــرســانم غـزلم را  

بی پرده عیان اسـت چرا سـوی منـایم  

بایــد که به قــربان  برســانم غزلم را

گر منزوی از حنجره ی زخـمی شعرم

با عشـق به پــایــان بــرسانم غـزلم را