شنبه ۹ فروردين
اشعار دفتر شعرِ سایه های شب شاعر مرجان جلال موسوی
|
|
|
|
دریا شده اشکم ولی حاصل ندارد
بغضی که بسته این نفس قابل ندارد
غرقم میان این همه دردِ غر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پایانِ داستان "مقصر بودم "
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروب پاییز
نگاه می کنم به آسمان وُ
پرستوهای مهاجر
کسی چه می داند از
پایان راه ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو مروارید غلطانی ، دلت مهتاب نورانی
تو را من آرزو کردم ، تو که همراه مرجانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی کاهگل ...
کجاست خانهء پدری ؟
چکاوکِ گندمزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آتشِ آغوشت سوزم همه شب در یاد
ای جانِ مرا جانی خاموش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیله می بندی در سکوت
بغض می شوی تا پروانگی
زیرِ آسمانِ ابری
هر نفس ،دمی ست
تا مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام بغل می گیرم
یک دنیا حرف
سکوت می کنم
تا رویای تو
چه صبورانه می بافم
رشته ی ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تردیدِ واژه ها
تا سپیدی کاغذ
از هجوم ِترس
تا سیاهی قلم
سرگردان
در انزوایِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشید
من
سایه
گریزان ،سرگردان
در جستجوی سراب
افتان و خیزان
راهی که می شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تو دل می بندم
به تو جان می بازم
به تو ای آنکه رسیدی
به من از شهرِ امید
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می خراشی
ناخن به جهل
در این بهارِ تن
با هر تلنگری
در باورِ غرور
بشکن تو آینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هوای ابری دل دیده رسوا می شود
باز اشکِ خاطرِ خوبت هویدا می شود
در سرم سودای تو مانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رعد ی ایست در دل
وناتوانی این دستانِ سیمانی
بغض می شود تکه تکه ی وجود
در آغوشِ نابالغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستی به عصا و دستِ دیگر به میان
از کارِ من و ما شده بازی همه جان
این خرقه و بازی نه به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توانی تو شبی راهی رویا بشوی
همرهِ خواب من و قصه ی فردا بشوی
ساده از بازیِ امروزِ دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من پراز هیچ ام
درختی خشکیده بر جای
نه پایِ دویدن دارد
نه جانِ ماندن
به تنم بندهایی س
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معلق
میانِ بیداری و خواب
تعبیرِ درد هایم
آبستنِ فراموشی تو بود
و من هر روز خیالت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باسایه ام حرف می زنم
آنجا که ردِ هر نگاه به سیاهی میرسد
با سایه ام حرف می زنم
آه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جمع ها تفریقم نکن
با اکثریت آراء آمده ام
و پای عقوبت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمان از من جدا مانده
نه آغازی
نه تکراری
نه حتی شوقِ بیداری
چنان کوبد
به د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلی از جنسِ باران دارم امشب
غزل های فراوان دارم امشب
خزانِ بی تو بودن کرده زردم
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن
تمامِ شعرها بوی ترا می دهند
نگاه کن
همه ی راه ها
کوچه ها
.
.
.
ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگ که باشی
هر نگاه ،بغض می شود
دلتنگ که باشی
خورشید می بارد
شراره ی آتش از آس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گم ات کرده ام
تو ، نقابِ من
پنجره های رابطه تاریک اند
در این غروبِ تن
نفس را هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واین ساعت ها
که پرسه میزنند در خیالِ تنهایی ام
تمامِ روز دنبال آینه ایی از خود بودم
و د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه گاهی
خسته از تکرارِ این دلتنگی ام
می نشینم
تا که از یادم رود
آنچه در من بوده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با هر طنینِ بغض ،پروانه می شوی
در پیله ی سکوت
با بادِ خاطره
در این حریمِ سرد
با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه تکراری ست
زاین آشوبِ جانفرسا
هوا تاریک و ظلمانی
زمستان است
و جان از مرگ بیزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازا به کنارم که تویی صبر و قرارم
بر شانه ی زیبایِ تو من سر بگذارم
از دوری تو من شده ام سی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر تنم، ردِ نگاهی سنگین
راه را می بندد
بر دلم ،بغضِ هزاران دشنام
درها می بندد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در طلوعِ تازه ی تو
غرقِ خواهش است نگاه
وتمنایِ تن
بلوغِ هم آغوشی ست
در باورِ عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی روزهای ساکتِ ابری
با شما حرف می زنم
و قد می کشم تا سقفِ آسمان
که پشت چهره ی عبوسِ زم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آواری از کلمات
در گیجگاهِ سر
معلق
میانِ گفتن و بغض سرگردان
تا چشم می بندم
خش خشِ م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام ِگریزها
"نه" گفتن ها
مرا ناگزیر از تو دور می کند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمنایِ بی انتهایِ خواهش هایِ هرز
و بلوغِ تنگِ نَفَس
ناخُن میکشد به باورِ خوب بودن
سراس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پلک هایم تیر می کشند
مردی از چشمانم سقوط می کند
خواهش جوانه می زند
و تکرار می شود
من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب در خفقان بود و من از ماه گذشتم
از چاله درآمد دل و از چاه گذشتم
در چشمِ بداندیشِ زمانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در راهِ تو هم رقص دل ،باهمرهان مستانه ایی
ای وصفِ تو همچون پری حقا که تو پروانه ایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم
برای جغرافیای تنت
تنگ می شود
دریا ها
کوه ها
ف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه ترسیدم
ازحقیقتی که دوست داشتم
باشد
اما دروغ بود
همیشه لرزیدم
از نگاه تردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سنگین
در پرتگاهی از سقوط
و هجومِ بادهای وحشی
شتابان
تا بی نهایتِ محض
آنجا که خلاء را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی همه چیز عوض می شود
حتی هجای کشیده ی
ما
که بینِ
من بودن و تو ماندن
سرگرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک آسمان ترانه بغضی نشسته بر لب
یادِ تو با نگاهت آتش زده به تن تب
ای مستی شرابی ای دیدگان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو نیستی و من
روزهاست می شمارم
مرگِ بدون تو
و خاطراتی
دفن شده در اتاق
هر سکان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالهاست که ردِ خاطرت
سبز می شود
و من در بهتِ نبود تو
سرگردان واژه ی
بودنم
آن زم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از وسواس این همه چشم
و نگاه های خیره
به انجمادِزمانه
تن ام می سوزد
بغض می شوم
در حنجر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب منم با شعرِ تو صد غصه دفتر می کنم
با درد های قلب خود شب تا سحر سر می کنم
این های و هو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهایم تک به تک
خواند مرا
در هراسی سهمگین
بر عبث ،پاشیده تکرارم
حضور
من در ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچو مهتابی برای این دل رسوای من
تو تمنای بهاری در شب تنها ی من
باتو از دنیا گریزم همچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دیده نم نمِ باران روان شد
دلم چون برگِ پاییزی خزان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه پرتوی چشمت به دیده جاری بود
تمام عمق وجودت به دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بلوایی
چه آشوبی ست
دلم دریای طوفانی ست
سراس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمامِ روز خیره
به آینه
و رنجی که در آن جا مانده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه حرفی ست
مگر می شود سکوت را ترجمه کرد
بغض را نوشت
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۸ پست فعال در ۲ صفحه |
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویاد خدا 
سیاوش آزاد
به نام یگانه خدای هستی‌بخش 
مسعود مدهوش( یامور)
صفورا کمربسته ، 
ساسان نجفی(سراب) 
