هوس پرواز...

چه گنگ اند این کلمات
وقتی به واژه ی تو می رسند
خود کشی را تکرارِ روزمرگی ست
با هر نگاهِ صبح
بر اجسادِ به ظاهر زنده
طلوعِ غار غارِ تکرار
و کلاغ های شومِ باور
حدیثی ست آشنا
آن زمان که تو تصمیم نمی گیری
قضاوت می شوی
با دهانی بسته
که صدا به هزاران، سکوت
زندانی ست
و قلم بر دستان
حکمِ زنجیر
به تو که می رسم
هوسِ پرواز
سرابِ کبوتر
به تو که می رسم
در مرگ ،غوطه ورم
شاید آنجا ببینمت
آزادی...

مرجان