شعرمند

اعتماد نکن 
به گمان پنجره‌هایی که از چشم می.گریزند 
کسی در خاک خود 
بوی مهربانی را می‌شناسد؟
تا فرصت 
آکنده می‌شوم از حال خوب 
مرا به جریان احساس
کمی نزدیکتر سوق بده
 
به پیشوازت شکوه پندارها را
به سمت ذهن اشاره‌ی چراغ.ها خواهم برد 
ای به فخر خود بالیده در رودرروی آسمان 
تردید افق، غربت مسافری در نگاه غروب است 
ای به شوق صبح گریه گرفته در نگاه مسافر
پنجره خطای سیاحت مرگ است 
پنجره............
بااحترام محمدرضا آزادبخت

صبح؛ یعنی، که گلِ پنجره را باز کنی
موجِ نابِ نفسی را به دل ابراز کنی

با تمامِ تبِ جان، مهر ببخشی به خودت
کوکِ رویای وفا، بهرِ دلت، ساز کنی

با انرژی بتپی، نبضِ رگِ عاطفه را
مثبتِ حسّ صفا را، به خود آواز کنی

پرترنّم بشود، نای نهانجای دلت
روز را دامنه تا دامنه آغاز کنی

بر سپیدِ سحری، چشمکِ جانت بزنی
چون «الهه»، همه‌دم، ناز شوی؛ ناز کنی

زهرا‌ حکیمی بافقی
(غزل ۳۳۷، کتاب نوای احساس)

(_.:._)(¯:´¯)
(¯:´¯)¶__(¯ •.O.•´¯)
(¯ •L!/.•´¯)¶__(_.•´/|•._)
(_.•´/|•._)¶____(_.:._)_¶
(_.:._) ¶_¶¶¶

من و شیدایی و این خال نگار
از تو و این همه ناز کشیدن رخ یار

من و تاریکی و این روشنی ماه جمال
در تو یافتم معنی عشق را به کمال

از من دیوانه چو مجنون به لیلی  بگذربگذر
تا که لیلی بشود جان من اینک دراین رهگذر

بشنو حرف دلم بی کم و کاست از دهنم
تا که واگویه کنم درد و غم هجر ان تنم

نیستم نیست که درد و غم هجران من از این تن نیست  
روح من سرگشته کویی است که در او این من نیست

به بر کوی خرابات به نوشیدن می چو راهم دادند
گشته ام مست وخمار ی که «از آن شاخه نباتم دادند»

«من به خود نامدم اینجا که به خود با ز روم»
«هرکه آورد مرا در رخ لیلی باز برد در وطنم»

نادر امینی (امین)