سه شنبه ۴ دی
اشعار دفتر شعرِ سکوت سایه شاعر قاسم پیرنظر سلیم
|
|
|
|
یادمانه
شب وشیرینی و می یادمانه است
غزل پردازی و نی شاعرانه است
شب چله نماد آریایی ست
شراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رونق بازار
رونق بازار دل است عاشفی
شهدکلام رسل است عاشقی
خوب به تاریخ جهان بنگری .؟
جو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می رسد روزحسابت شک نکن
هم سئوال و هم جوابت شک نکن
زندگی آئینه ای نامرعی است
می کند در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلاکمتر خرافی باش اگرمهر خدا داری
منیت را سبو بشکن ؛ مگر قصدریاداری
مزن بر طبل بدعهدی که بعدعهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خزان آمد بهار ازیادهارفت
جهاز باغ وبر با بادهارفت
گل از بلبل جدا افتاد پژمرد
شکوه شاخه ی شمشاده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی‌برگ از درختی راست قامت
جداگردید ؛ گفت ای ببخرد باد
مگرانصاف در فهمت نداری
که کوبیدی مرا بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی که ولوله در قلب نهر علقمه بود
میان تشنه لبان تا سحر چه ولوله بود
کویر زمزمه تلخ ظهر فردا د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حقیقت را بکاو ای دل ، اگر فائق شدی خوش باش
به دنیا اعتمادی نیست اگرعاشق شدی خوش باش
نقاب توبه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر این کوچه تو را دیدم ودل باختمت
همۀ عمر جوانیم غزل ساختمت
بی خبر ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر بازیچه ای بازیگرانرا
مَبُر نان نجابت گوهران را
کمی اندیشه کن دنُیاغریب است
تمام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوشت محبت
گلی بشنید آوای فـــغـــــان را
بیاری خواند امــــیر آسمانرا
بنا بنهاد در ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دُعــاکن رفــته ام بـاز آیــد امـشـب
طـبـیـب درد دمــساز آیــــد امــشب
کمی چرخ زمـــــان وارو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس فرستادی گلم را دل پریشانم کنی
کوچه هاتاریک شبها سردو ظلمانی شوند
فاعلاتن های احساسم رسند از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رخ رویایی ات را دوست دارم
دل دریایی ات را دوست دارم
برای فتح دل جنگیدنت را
وبی پروایی ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی آن روز که عالی نصبم ، یادت هست
خوشگلم خوش سخنم ماه شبم یادت هست
بغلم کردی و بوییدی و آغوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فهمیددل ازعشق تولرزیدن خودرا
شدعادت من پیش تونادیدن خودرا
برکل سرافرازی عالم ندهم من
یک لحظه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انتظاره تو بودن خوش است ؟ می ترسم
بمیرم عاقبت از دوری ات بیادم باش
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناشادم از دلخستگی ، آلودگی دلبستگی
پرواز می خواهد دلم ، فریاد از وابستگی
اُفتادگی نانِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا یا قسم نام بی نامی ات
به دریای پُرفضل رحمانی ات
به تعظیم تو آدم واِنس و جِن
که در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترا دیدم سوار نور بودی
سراپا غرق شعر وشور بودی
نگاهم موج گیسویت گره خورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریب آباد
تو با خود باوری هایت خدا را از خودت راندی
بجای مهر در سینه طفیل.کینه بنشاند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خاک آمده بودم بخاک باز گشتم
بر سنگ سر چو نهادم تهی ز ناز گشتم
چشمم بخاک سیه شد جوال بی منت
ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل کان جهان همچوعلـــی "ع" گوهرنیست
مؤمـــنان را به ولایت ز علی "ع" برترنیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاموش و ساکت گوشه ای افتاده بودم بی رمق
همراه ساقی آمدی گفتی تُرا مأوا شدم
منقوش در جامم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلم ماتم گرفت
رفتی از پیشم فضارا غم گرفت
دست بُردم بر قلم ماتم گرفت
بی حبر رفتی دلم ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حاضرم رشوه دهم بر شب آواره پذیر
وام گیرم که دلم بی سرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چه کنم روزگار ، مُمتحـن افـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترادیدم سوار نور بودی
سراپا غرق شعروشوربودی
نگاهم موج گیسویت گره خورد
نفهمیدی بسی مسرور بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرستادم پـــــــیام از موج آفاق
نشستم مُنتـظرکـــــــآید جوابش
بسی از انتـظارش شکوه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم خوش بود برگردی به خانه
که باز آید سرم شوق ترانه
بروید گندم احساسمان باز
زند از رد پاها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دامان تو ماوای دل عاشق من بود
با رفتنت از خانه دل غصه ام افزود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدار جهان
روزی که بدیدار جهان چشم گـــشودم
اوّل غــم وانــدوه دلِ مـــام زدودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آغـــاز سَــفـــرگفتی دلم را با خودت بُردی
ولی با چـــوب تاًخــیرت كــبودم كردی آزردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که در بندت اسیرم چاره ام در دست توست
لای موهایت رهایم کن برایم کافی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من وعده های پوچ تو باور نمی کنم
بیهوده با تو عمر گران سر نمی کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان آبیست ؛ صاف و مَهـــتابیست
قـلب دريـــــاها حـوض مُرغابيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
_______________________
نیمی از شهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و که مردودی
همیشه صورت ماهت به مهر می خندید
شبیه بغض نگاهت ؟ مگر غم اندودی
شکایت از که بنا کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد غزلی دلکش وموزون باشی
در کنار منِ شوریده دل اکنون ، باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای امـــــــــيـــر آســمانم ، ميــهــمانم مــن مرانم
درگهت دريای فضل است ، ای خـُـدا ياری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مژده آمد که می آیی پرپرواز شدم
زدم آهنگ رهایی همه تن ساز شدم
جان برقص آمدوگفت ازتو بخوانم همه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نالــوطی
رفتم عاشق شوم عقل آمــد و سمـپاشی کرد
گفتم ای عقل مگـرچــنــته ات ادراکی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
خال
ای آفتاب شرقی عالم قرار حسن
می نازمت همیشه فروزان مدار حسن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو که عنوان شده ای در دل من بنشینی
به کدامین هدفی یا به کدام آئینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که در بام فرحزاد کنامی داری
فارغ از مشکلی آوازاه و نامی داری9
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدم آشفته و مسکین و برافروخته بود
باورم شد که غم آلوده و دلسوخته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد فصل عاشقی دلدادگی هامان بخیر
یادمستی ها و اعجاز نـــگاهامان بخیر
پشت باغ کدا خدا نصرت که یادت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای زندگی که غـریوت ز پـــا فکــنده مــرا
مُـطــیع اَمــر تــو هـســتم بـدون چـون وچرا
ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا ای بی وفـا یادم نکردی
به یک پیــغام دلشادم نکردی
مگرعاشق شدن ما را خطابود
توّجه قلب غم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پریوش
باورودت ای پریوش که نشد وصال حاصل
دل ودین وعقل وهوشم همه شد دُچار مشکل
من که عمردر فراق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سُـخن پند سلـیمی از نبّی خــــــــاتـــم است
آنکه بی ارزش شـُـــمارد باجهــالت همدم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زنوکیسـه گان فضل ورحمت مَجوی
که بـا آبــرویت تجـــــــارت کـنُـند
بـــدامان پــاکـــان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبُح جمعه است دل ازتو عشق بی تاب شده است
محو دیوار و تصویر تو در قاب شده است
لاله گون می ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمتر بزن شلاق با موهای مشکینت مرا
مَشتاق چون باران بیا ، آهسته ورقصان برو
مهمان پذیرم من هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برسينه نَـــــزن سنگـش آنرا دَغلباز است
درجــمـع شرفـــــبازان سرمنـشأ آوازاست
آســان نتوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناشـــادم از دلخـسـتگی ، آلــــــــــــودگی دلبـسـتگی
پرواز مـیـخواهــد دلــم ، فــریـــــــاد ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسم این داغ نفسهای تو آبم بکند
آتش سر کش آغوش مذابم بکند
توبه ام باز شود باطل و عهدم شکند
قلب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه از تو دارد واهمه چون رُخ نمایان میکنی
شب از خودش بــیزار ، تا گیـسو پریشان میکنی
تشکیل شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بزن نی که منم ناله کنم با سوز ش
تا بفهمند اهل عالم که چه امد روز ش
از همان لحظه که او را ز نیس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزن دف را که من امشب خراب یاد دلدارم
پرُ از عشقم ولبریزم تُهی از عقل و پندارم
بزن مطرب بزن تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من برای تو خودم را به گل آراسته ام
بهر دیدارتو دیوانه ای ناخواسته ام .؟
کرده ام کن فیکون خانه نو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی از خانه دل ، خانه خرابم کردی
قحطی خنده شدم دیده پرآبم کردی
اشک ریزم همه تن دردم وزانو به بغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازآن روزی که شادی از کفم رفت
غــم پر چــانه بــاز امـــــد به جنگم
تُـفـنــگم خواند گفتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گلستان جهان همچوعلـــی "ع" گوهرنیست
مؤمـــنان را به ولایت ز علی "ع" برترنیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای ما شدنت استخاره کافی نیست
تبی که یادمُ یادت بــیاره کافی نیست
مرا نفس بکش از پنجره در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جوانی وقف خـــدمت شد که پیری را ثمر باشد
و شاید زندگی در فصل سختی ســــــاده ترباشد
همه سع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باخــــــــــودت دشمنی نکن ؛ بنده
رســــــتگاری فق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مُــژده آمد مـــــوسم عــیدست عـزیز
معرفت آمـــــــاده صــــیدست عزیز
یاد کردنــهـــا زپـــــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی ام می رَوی خـــــرید....؛ اماّ
دیـدمت پُـشـت کوچه ....؛ بامردی
داده ای گرفته ای .......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـُرا من دوســـــت دارم صاف وساده
که چشمانت قـــــرارم را ربود است
تو صبُحی ؛ من نســــیم اهل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای از تو سرودن بهانه دستم نیست
بیا بخوابم اگر.......؛ طالب سرودنمی
من غیر تو به کسی دل نداده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصیب ما که نشد هیچ ، از این زمانه ؛ بیا
دوباره میکـــشد عشق از دلم زبـــــانه ؛ بیا
بیا که بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم بحـــــــــر مــــواج اضـطراب است
تلاطُمــهای قـلـــــــــبم بی حساب است
اســیره غـُـــــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یچید گـــــوش کواکب صـــــدای بهمن ماه
بشـنید شور خــلایق ..، خُــدای بهمن ماه
فریـــــــاد ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بُرده هوش از سرانِ پشتِ سرت
دُم اســــبی که ســرزد از کمرت
هست زیـــبا ودلـفـریب و قشنگ
داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرسه زد دل سحر گهان در هوای بهار عشق
پر بیاراست همچنان، که شود ره سـپار عشق
گفتم ای دل کمی بما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خُــــدا یااین چه تقدیریست مارا
که عُمری غم خوریم ازبینوائی
اگر سَهمی زهستی نیست مارا
چکار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قاصــَدکی نشست در دامـــــــنم
تـَـشر زدم کــیـست گـُـفــتا مَـنَـم
گـفـُتـمش اینجا که کاشـا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدیـدم در پــناه تخـــــته سنگی
نشسته دُختری خوش آب ورنگی
فغان میکرد ومیگـفت ای خـُداوند
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تصـــــمــیم گـــرفتی بِرَوی ؛ زار شوم من
در باور یک م
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۲ پست فعال در ۲ صفحه |
علی نظری سرمازه
سید هادی محمدی
محمد شریف صادقی
محمد باقر انصاری دزفولی
شاهین زراعتی رضایی (آرمان) 
احساس نابی داشت. 
به مهر ی
قربانعلی فتحی (تختی) 
