پنجشنبه ۱۸ بهمن
اشعار دفتر شعرِ رها در خیال شاعر حسین احسانی فر(منتظر لنگرودی)
|
|
|
|
همه گفتند ببینید چه مردی شده او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای تیشه ی فرهاد می آید هنوز از کوه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از سوره ی ظهورت ، سهمی نبود ما را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یَومٌ علی صدر النّبی یَومٌ علی وَجهِ الثّری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلو آبستن بغض است از دست اسارت ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذار از این به بعد بمانم به حال خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوری ات هرچند دل را غرقِ ماتم می کند
یادِ تو اما برایم کارِ مرهم نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از شهر شبها می رود آهسته آهسته
تا مرزِ فردا می رود آهسته آهسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اقلیم عشقت در زمین وقتی که جا دارد
دنیا مگر جایی به غیر از کربلا دارد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جغرافیا جایی به غیر از کربلا دارد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد دوباره حال دلم را خراب کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لطافت این شعر تقدیم نگاهتان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم برای سرودن بهانه می خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر از غوغای آوازم ، بیا و همزبونم شو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داستان هاست میان من و عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که با شورِ علی دمساز می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه کنجِ قفس بسته، خسته حال شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که سازِ خاطره آهنگ می زند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر از آثارِ خوشِ باده و بنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معاشران گرهِ کورِ کار باز کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد لبریزِ مرا بنگر و یک ریز بخند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که سوزِ نفست شعله به افلاک کشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(ذو قافیتین)
در بحر عجائب همه مبهوت،کجاییم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره پر زده دل در هوایت ای بانو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دو دستت را به عرض شانه ام بگشا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو برتری ز خیال و فراتری ز گمان ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که سرو قامت و صاحب نظر شدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتاده در سر شورِ تو بعد از مرور یادها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به استاد خوش عمل کاشانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه! بیداری من بی تو پر است از کابوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بس که در افکار و باورها به جهل آلوده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دور از کنجِ لبت همدمِ صهبا شده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کیستم من؟ قطره ای در حسرت دریا شدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای عشق دگر تا «تو» شدن مرحله ای نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشک دل سوخته تا دوش علمدار افتاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاموشی شب ست و سوسوی چشمهایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقش چشمان تو در خاطره ها جا مانده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر از آثارِ خوشِ باده و بنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره ساعتِ نـــُه شد ، رسیده وقتِ قرار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو برتری ز خیال و فراتری ز گمان ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب بیا و از سرِ خاکم عبور کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خانه ی ما یار اگر نیست مهم نیست !!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هستم دوباره راهیِ شهرِ غریب ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید از صبرت بسازم یک غزل مادر بزرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو دیوانه ای رَسته از مرزها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می درخشد روی کوه و مهربانی می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رودِ عمرم با سکون یک دم نیامیزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با جذبه ی مه روی خود آرام دریا می بری
|
|
|
|
|
محمد شریف صادقی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
ابراهیم هداوند
بانام ویاد خدا 
سیدیحیی حسینی 
جواد مهدی پور 
