آهسته آهسته

سلام وعرض ادب
بزرگوار خسته نباشید......حتما شنیده اید که می گویند ظاهر دارد اما باطن نخیر
حکایت سروده ی شما ست...وزن وقوافی ،ارایه ووووو همه چیز مهیاست
اما محتوایش ؟ ...نمی دانم ..
اصلا چه کسی میرود ...برای چه میرود .چرا خسته..........؟
از کوه قاف گفتید خوب حکایتش در اغاز علتی داشت...
وقتی از شهر شبهاست ..چرا تا مرز فرداها نباشد...
معمولا دار... رفتنش به کشیدن است نه روی ..!!!
وباز برازنده ی دار ..می گویند سر است ...نه دل!
یعنی بهتر بود که سر را به تصویر میکشیدید ....با سر رفتن (شوق زیاد )
اینها به کنار ..برادر خوبم شما که سفارش به زبان معیار دارید ..
تشخیص خودتان چیست..من که دارم شعر شما را میخوانم بدون انکه شناختی از شما داشته باشم دریافتم از زبان شعرتان کلاسیک کهن است
استفاده از واژگان(روی ...می کوچد...عین ..منصور وار.....ووووووووو)
این ادعا را ثابت میکند.................
اگر باز هم رودکی ..جامی ...سنایی را بی خیال شویم
با زبان شعر شهریار ورهی معیری ..کرمانشاهی.... چه احساسی دارید

ونیز حافظ که زبانش برای همگان قابل تفهیم هست...وخواهد بود
پس معیار زبان در شعر نمیتواند اشعار کوچه بازاری ویا متن روزنامه ای باشد
منهای محاوره که بحثش مفصل است
کسانی که به (به روز بودن شعر) تعصب دارند ..اگر خیلی راست میگویند از کهن وامثالهم کوچکترین بهره ای نگیرند..
وقتی شما در بیت مقطع می گویید (پیوسته ) مشخص است که از
(رهرو ان نیست که ......)..بهره برده اید..

البته این را هم قبول دارم که شعر هم بگیر نگیر دارد..مثلا شعر قبلیتان عالی بود..............
در اخر سر میگویم که (همه ی ما در محضر همدیگر در حال اموختنیم)

موفق وموید باشید ./

عرض ادب و احترام
زمانی كه با متنی ادبی برخورد میكنيم، چگونه معنای آن را درک كنيم؟ بين معنا و مفهوم چه تفاوتی وجود دارد؟ آیا نقدی كه روی اثری نوشته میشود، غایی و نهایی است؟
اینها همه پرسشهایی هستند كه پاسخ آنها در فهم و در\"هرمنوتيك\" نهفته است.

هرمنوتيك را می توان به 3 قسمت تقسيم كرد:
١ دوران كلاسيك (مولف محور):
معتقد به وجود معنای غایی و فهم نهایی از یك اثر می باشد و وظيفه یک مفسر را شناخت اثر و بررسی نشانه های درون متن و رسيدن به معنای نهایی، میدانند. اشكال این نظریه این است كه دستیابی به منظور نهایی مولف به علت بعد زمان و مكان، هميشه مقدور نيست.یعنی یا نویسنده مرده است یا فرهنگی كه نویسنده در دل آن،اثرش را خلق كرده با آداب و رسوم كشور خواننده، غریب ونامانوس است.

٢ هرمنوتيك فلسفی (متن محور):
اینها در پی این هستند كه ثابت كنند فهم نهایی و مولفه ای تحت عنوان نيت مولف وجود ندارد. فهم، آن چيزیست كه خواننده از آن برداشت میكند. آنها اساسن به معنای اصيل و نهایی باور ندارند.

3 هرمنوتيك نوین (خواننده محور):
در این دسته، تاویل گرانی چون اریك هرش، رولان بارت، دریدا و ميشل فوكوقرار دارند. مثلن هرش می گوید معنا، آن چيزی ست كه خواننده از متن میفهمد و مقصود، هدف نهایی مولف است.در واقع هرش تمامی تفاسيری را كه از یك متن در چهارچوب خاصی انجام میشود، درست می داند و معتقد بود راههای رسيدن به هدف، در اشخاص مختلف، متفاوت است.

اما بنده به نظریه ای که از شاعران تاثیر گذار معاصر که می گویند: مابين اینها اعتقاد دارم؛ یعنی نه به طور كامل دنبال قصد و نيت نویسنده یا شاعر هستيم، و نه كاملن متن محور. اعتقاد ما بر این است كه مفسر باید با دانستن اطلاعاتی مثل مولفه های ادبی (روابط ترامتنی، نشانه شناسی،ساختارگرایی، مرگ مولف و ...)و یا بيوگرافی مختصری از نویسنده و نيز شرایط فرهنگی و سياسی و اجتماعی كه اثر در آن شكل گرفته است، متن را تاویل كند.

بعد از این همه صغری و کبری در مقدمه و حذف سه هزار صفحه توضیح همین مطالب از اینجا بنده رو به سوی تاویل مثبت دارم و می توانم وارد به جهان آن بشوم و فرم هندسی و تصویر سازی شعر خوب است ضمن اینکه ما در بین حتی شاعران بزرگ از هر کدام فقط چند شعر یا حتی یکی دوتا را عالی و فوق العاده می بینیم و نمی شود همیشه توقع بهترین را داشت و اتفاقا آثاری که پرهیاهو هستند بیشتر به ساعت های خاموش ما می مانند اکثرا و جهان فقط بر پاشنه ارزش گذاران نو گذشته و من به ساختار خلاقانه که متاسفانه در شعر کلاسیک کمی دست و پا گیری دارد و اما حالا این شاعر این مرحله را خوب پشت سر گذاشته و حالا که ساختار دارد پس فرم شعر به شعر ساختار معنایی می دهد و حالا اینجا که غزل است تالی و موالی در عرض و سطر یا همان بیت ها که هر کدام موتیف های آزادی هستند که حتی به موتیف مقید شعر در محور عمودی هم مقید هستند تا حدودی و بنده با شعر ارتباط برقرار کردم هر چند که همیشه جا برای بهتر سرودن هم هست حتی در شعر شاعران بزرگ هم .....
ما در ادبيات با نقل خلاق و تخيل امر غير واقع، روبرو هستیم اما ناداستان یا ناادبيات با هر دو دسته تفاوت دارد و دقيقن آنجایی صورت میپذیرد كه نقلی مستقيم وجود نداشته باشد یا مدام با شكست نقل و تعليق روایت روبرو باشيم. در واقع در یك ناداستان خلاق،روایت وجود دارد ولی به سمتی جز ناروایت در حركت نيست. همچنين علاقه چنين نویسنده هایی این است كه امر ناروایی را نه بيان بلكه نشان بدهد.خلاصه اینكه ناادبيات به فرمهای زندگی توجه دارد،نومدرنيسم یا ناادبيات؛ كنشی فرهنگی عليه مرگ اندیشی كافكاییست ناادبيات، در واقع نيو مدرنيسم یا نومدرنيسم یا نه مدرنيسم از لحاظ درون متنی است و چنين ایده هایی را دنبال می كند. ناادبيات همان ادبيات خلاق فرداست كه جای عناصرموجود در صحنه و حاشيه ای آن بی شك تغيير خواهد كرد و یا در حال تغيير است.هر شعری كه تاكنون دوست داشته ام سؤالی درون خودداشته است. هيچ شعر مهمی برای پاسخ گویی به سؤال ها نيست بلكه یك پرسش محسوب میشود و شاعر بزرگ هم در نهایت یك پرسشگر .
كار شاعر بزرگ این است كه زبان لوگو و محاوره را از مردم روزگار خود بگيرد در آن دست ببرد و شفافش كند و در وجه و هيئتی بهتری مجددن به مردم ارائه دهد مى خواهم بگویم كه زبان در شعر این سالها تنها وسيله ی بيان است و دیگر تمركزى روی آن و كاركردهایش در متن وجود ندارد.