...الّا خودِ تو!

نه کهنه جهان خواهم و نه جنّتِ نو

ارزانیِ زاهدان و شاهان، هر دو!

گو بر همه غیر خویش: «بر باد برو!»

من از تو نخواهم هیچ... الّا خودِ تو

 

 

 

 

 

 

 

 

(حاشیه)

شاید این از اولین رباعیاتی‌ست که در عمرم سروده‌ام (حدود یک سال و چند ماه پیش اولین بار رباعی را آزمودم) و در جواب به کسی بود که می‌گفت شما فقط به خاطر بهشت عمل نیک انجام می‌دهد نه به خاطر عشق ذاتی که به انسانیت دارید. من می‌دانستم که این حرف غلط است و اکثر انسان‌ها هنگام انجام عمل نیک، آن را از سر دلسوزی و عشق و کاملا فطری انجام می‌دهند و نمی‌نشینند دو دو تا چهار تا کنند که فلان کار مرا بهشتی می‌کند پس انجامش دهم. و من معتقدم این هدیه پروردگار به ماست (یا اگر مادی‌گرا هستید هدیه تکامل به ماست).