زُلف

شماره ۱۱۸




سر زُلف تو نباشد سر زلف دگری
دگری هیچ نباشد که مرا تاج سری
سر و جانم به فدایت که تو شهد و شکری
توبی آرامش جان
تویی آن جان جهان
ز نگاهی به تو غارت
زتو مدهوش شدم
ای که از روز ازل ، لم یزلی
سر زُلف تو‌نباشد سر زلف دگری
شور و شورش تو شدی
شهد شیرین و شکر پاره ی دل
شهر آشوب ، شدم مست نگاه
عین خواهش همه ام
همه ام عین نیاز
ناز نازم تو بناز
که به نازت بکنم هر دم و هر لحظه نماز
قبله گاه دل و‌جان
جان جان
جان جهان
غرق درسمت نگاه
سرو خوش قامت و خوش پوش و خوش اندام دلم
گل رُخم ......
ماه جمال.......
به خرامان نگاهت
به خرابات شدم
خُمره در دست و پیاله به کفم
ای شراب ازلی.......
شرب ناب ای قدح لم یزلی......
ای طهورا......
اهورای دل......
سایه گستر به سرم
سرورم......
تاج سرم....
که دل و‌جان و تمامم شده ای
به تو محتاج تر از محتاجم
ای همه هستی جان
شور و‌سر مستی جان
شاه بیت غزل زندگیم
زندگی با تو‌ خوش است
زنده بودن ز تو معنا یابد
دل خمار است خمار
زخماری به درآرم تو‌نگار
خواهشم....
تاب و‌تبم در کف توست
نظری کن به دل رفته ما
گوشه چشمی زتو بس
که مرا مست و غزل خوان و پر آوازهِ کند
تو‌بمان
تا بمانم به جهان
ای جهانم زتو جان
جان جانی به جهان
تو بمان در دو جهان
سر زُلف تو نباشد سر زلف دگری
دگری هیچ نباشد سر زلف دگری
سر و جانم به فدایت که تو شهد و شکری
تو بمان جان جهان
تو بمان جان جهان
تو بمان جان جهان

#حسین گودرزی"تشنه"

۱۳۹۷/۰۹/۱۷