ملت عاشق

 

 

در ورطه‌ی دریای خیال تو فُتادیم
وز حربه‌ی هجران تو پر ضجّه و دادیم

از زخمه و ضربِ تو و تیغِ کجِ زلفت،
خونین جگر و گیجه‌سر و پاره فؤادیم*

بر آن دَمِ مُشکین و مسیحای تو سوگند
کز تاب و تبِ بویِ تو ما رفته به بادیم

ما راست برفتیم و "کجْ ابرو"ی تو دیدیم
از راستیِ ره، به کج‌آباد فتادیم!

ما قلعهٔ دل را سویِ** کس باز نکردیم
چون مهر تو دیدیم، دَرِ قلعه گشادیم

تو امر بفرمودی و "بر چشم" بگفتیم!
تو پای بر آوردی و ما سر بِنَهادیم

گفتند کسان بر تو مَنَت دست نَیازم
ای بِشکَنَد آن دست که بر غیرِ تو دادیم!

گر مهر تو جانا همه کفر است و فسادست
خواهان چونین کفر و چونین فسق و فسادیم

کالای تو عشقست شریفا! نخرندش!
ما ملّتِ عاشق، همه بازارْ کسادیم!

 

(حاشیه...یا پ.ن.)

*فؤاد: قلب، دل

**در اینجا «سوی» را باید به صورت «سُیِ» تلفظ کرد (برای حفظ وزن) که تغییر تلفظی رایج در شعر فارسی‌ست (مثلا: ز نادانی سوی یزدان پناهم)

این شعر را حدود شش الی هفت سال پیش (شاید هم اندکی بیشتر) سروده‌ام و اصلاحات اندکی را دو سه سال پیش روی بیت اولش انجام دادم. اگر چه احتمالا شعر خوبی نیست ولی چون در آن بیان جالبی بود به اشتراک می‌گذارم.