شنبه ۲۳ فروردين
اشعار دفتر شعرِ دیوان چشمانت شاعر محمد حسین اخباری
|
|
|
|
پیغامِ تبریک از مَلَک، چون قاصدک،چون شاپرک
از بهرِ این میلاد بر، زهرای اطهر می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچیده به عالم همه جا بویِ محمد(ص)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیر گاهیست دلم آهِ دمادم دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کربلا چیست؟ معمّایی ،سرخ
سَندی سبز ، به امضایی سرخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه حکم ز ربِّ جلیل آمده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک دلِ شادِ شاد می خواهم
زندگی بر مراد می خواهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال جدید و فصل جدید و بهارِ نو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گلشن عسکری(ع) بین، یک غنچه ی گل شکفته
باغ به دنیا چو این گل ،زیبا و بو یا ندارو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن سان که پرنده بال و پر میخواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا که فقر افکنده به زانو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا تا زنده ام چشمان نازت را مگیر از من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلطان علی موسی الرضا(ع) آن ماه منَظَر می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی تار است و از هجرت به چشمم شبنمی دیگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارد به دنیا آیه ای از نور ، نازل می شود
کز تابش انوار او، صد شور حاصل می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنبال آقای گلِ جهان نگردید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شهرِ آشنایِ تو چون من، غریب نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا ابد عشق من ابالفضل(ع) است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محبوب دلربایم، بعد از خدا، خدایم
عشق من و تو الحق اعجاز عاشقی هاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانی که گل به رخ ، زچه شبنم می آوَرَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهاران طرب زا رفت و گل پژمرد، میدانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز این عاشق شوریده غزلخوان شماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعری گم شده در طول خیابان سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می گفتند از ژاپن آمده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایزد چو گنه ناس خواهد بخشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه حکم، زِ رَبِّ جلیل آمده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که کرده دلِ من هوایِ چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو کیستی که ز چشمت شراب میریزد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب تمامِ زندگیش را مرور داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از کف ربوده زلف تو صبر و قرار من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو چون مویت پریشانم به چشمانت قسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غیرِ نامِ دلبرم هر نام ، یادم می رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرو قد و لاله رخ و نازنین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز یک زیبا گل از گلزار رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیدانم چرا چشم شما ، آنی، دگر دارد
قتیل عشقتان بی شک ، که تاوانی دگر دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتند گرانی نشود هیچ مزاحم - باشیبِ ملایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن غریبم من که دور از آشنا افتاده ام
بی کس و بی مونس و بی اَقرَبا افتاده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق و شور و شیدایی در مدارِ چشمانت
زین سبب شده دلها بیقرارِ چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وا گویه های بی وزن و قافیه ام تقدیم به رومینای بی سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ طوفانی یِ مرا رحمی
اشک بارانی یِ مرا رحمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته گر دلِ زارم ،فدای چشم سیاهت
خزان شده است بهارم، فدای چشم سیاهت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب حال خوشی دارد غزل باران چشمانت
بیا ای نازنین دست من و دامان چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گم کرده ام دلم را ،شاید همین حوالی
حلّالِ مشکلم را ، شاید همین حوالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته یک عالم گرفتار از کوید نوزده
یک جهان در ناله ی زار از کوید نوزده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دل بشارت می دهم ،شادی فراوان آمده
هم نوبهار دلکش و ، هم ماه شعبان آمده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاشکی بیش ازین غم نفزاید کرونا
به جهان اینهمه خسران نرساند کرونا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو از کدامین دودمانی ای مهین بانو!
کردی فراموش این چنین ایل و تبارت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زابلستان فخر ایران است گویی نیست؟! هست
زادگاه پور دستان است گویی نیست ؟!هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظرف بنزینی به دستش بود
همچو مرغ بی پر و بالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب میلاد تو دست افشاندم
پای کوبان ز برای تو شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سال نو اگر کت و شلوار نو نشد
شاید شود که پیرهنم را عوض کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوگوارم برای آئینه
گشته اینک عزای آئینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای گل و باغ و بهارم
عشق تو برده قرارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا زلف بی قرار تو در چنگم اوفتاد
دیگر به چنگِ باز نیاید قرار من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فتاده باز به سر ، ید بچه گی هایم
بیا که گم شده ام زود کن تو پیدایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاشکی یک روز مهمان سرایت می شدم
محو چشمان نجیب و دلربای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر بی تو غریبم! چقدر تنهایم!
گرفته هاله ی غم بی شما غزل هایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه حاشیه ی امنِ ابرویت با ماست
خدا کند که شوی متن زندگانی یِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به یُمنِ روی تو در قحط سالِ مهر و وفا
به باغ عاطفه گل کرد باورِ بابا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به چشم های تو سوگند دختر خوبم
چه شامها که به هجر شما سحر کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا! تصویرِ شام آخرِ گل را تماشا کن
که گل را تا سحرگه باد خواهد بُرد، می دانی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعر نشدی تا که ببینی غم نان چیست؟- ارزاق گران چیست؟
تا روزه نگیری تو ندانی رمضان چیست؟-یا قحطی یِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق و شور و طراوت و مستی است
همه در امتداد چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو شاد باش و مخور غم، به باد رفته اگر هم
تمامِ دار و ندارم، فدای چشمِ سیاهت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه ای از عشق،گشتم نادم اما تا ابد
زان پشیمانی، پشیمانم به چشمانت قسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب حالِ خوشی دارد غزل بارانِ چشمانت
بیا تا فالِ خود را گیرم از دیوان چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمامِ کوچه های عشق را گشتم ولی انگار
مسیرِ شهرِ چشمانت خیابانی دگر دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبریّ و خونریزی، رسم فتنه انگیزی
گوئیا به دوران شد، انحصار چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بایک نگاه می کُشی و زنده می کُنی
حقّا که محشر است ! تماشای چشمِ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه زَمهریرِ غریبی است بی شما بودن!
کجاست گرمی یِ حال و ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقم بر ظریفِ چشمانت
ونگاهِ لطیفِ چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو از تبارِ کدامین ستاره ای؟، ای ماه!
که هیچ شیوه و راه تورا نمی دانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بس که از هم نفسان رنجیدم
می شوم هم نفسِ تنهایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل بانو! چه رازی هست در عرفان چشمانت؟
بگو،بامعرفت! دست من و دامان چشمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمانِ تو پُر از غزلِ عاشقانه اند
زیبا ترین بلایِ سیاهِ زمانه اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صائِما مژده که هنگامه یِ عید آمده است
از خدا مژده یِ این عیدِ سعید آمده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل هرشب سحر شد آن شب هم
اندک،اندک ،پگاه می آمد
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
شاهزاده خانوم
به نام یگانه خدای هستی بخش
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
آذر دخت 
