شعر دوستانه

درودها بر شما بانو آهنگران !
مدّت زیادی است که فعالیّت در سرودن شعر دارید و انصافاً مطالب خوب و با احساسی با فرم شعر کلاسیک ارائه می دهید و همچنین بنده شما را بانویی مهربان و نجیب می بینم و جای بسی خوشبختی است. اما با این وجود چون شما را نقد کسی نمیکنه در همان سطح اولیّه مانده اید در حالی که شما باید لااقل جای قافیه و ردیف را در شعر کلاسیک می آموختید .
مثال: در این شعر فرم شعرتان غزل است و باید مصراع اول شعر با مصراعهای زوج دیگر همقافیه باشند ولی هیچکدام از ابیات شعر شما قافیه ندارد و این عیب بزرگیست ، فکر کنم شما (شوم ) را قافیه گرفته اید در صورتیکه ( شوم ) ردیف شعر شماست ردیف اجباری نیست اگر شما ردیف در شعر بیاورید می‌گویند این شعر شما مردف است یعنی ردیف دار. پس شما باید قبل از ردیف قافیه هم بیاورید زیرا وجود قافیه در شعر کلاسیک لازم و ضروریست به این بیت توجه کنید
توانا بود هرکه دانا بُود
ز دانش دل پیر برنا بود
(دانا و برنا) قافیه اند و ( بود) که در هر مصراع بعد از قافیه تکرار شده ردیف حساب می شود
و تازه این اول کار است شعر کلاسیک باید موزون باشه. بنا بر این اگر شعری وزن نداشته باشد شعر نیست . شاعری سواد بالا نمی خواهد شاعرهای خوبی می شناسم که حتی مدرک اول ابتدایی را ندارند اما شعرشان بینهایت زیباست و همچنین سن و سال مانع آموزش نمی شود شاعرهایی می شناسم که بعد از بازنشسته شدن به شاعری روی آورده‌اند و در عالم شاعری زبانزد هستند
توصیه‌ی من این است اول وزن و قافیه را بیاموزید چندی پیش دیدم آقای احمدی زاده پستی در آموزش عروض و قافیه گذاشته بودند که خیلی هم خوب بود.
شکل املایی (طُعمه ) به این صورت درست است.
بانوی گرامی ،چون دیدم دوست دارید شعرتان نقد شود این چند مطلب را تدکر دادم ، لطفاً بر من ببخشایید .
موفق و پیروز باشید.

« هر کسی از ظنّ خود شد یار من»
در تعریف شعر ( کلاسیک ) بزرگان گفته.اند : « شعر کلامی است موزون و مقفی که احساسات را بر انگیزد.»
شک نیست از اصولی‌ترین ویژگیهای شعر موزون و مقفی بودن آن است و اولین پلّه ‌آن، که قابل انکار نیست. بنا بر این اصل, اگر شعری براین پایه استوار نباشد از درجه‌ی شعریت خارج است تا کی باید سر را درون برف کرد و از حقایق دور ماند و با به‌به و چه‌چه کردن باعث انحراف نو آموزان و هنر مندان شد .
انهایی که بنده را می‌شناسند می دانند اگر مطلبی به کسی گوشزد می‌کنم از سر دلسوزیست بعضی از شعرایی که در این سایت و سایتهای دیگر که حتی وزن و فنون شعر را نمی دانستند با راهنماییهای دلسوزانه ، حالا خود حرفی برای گفتن دارند و در نهان و آشکار قدر دان بوده و هستند .طبیعی است از بین صد نفر معدوی هم ازمثل بنده‌ای که هیچگاه به کسی بی حرمتی نکرده‌ام تنفر داشته باشند و آن هم از گزندگی نقد است.از ابتدا عرض کردم بانو آهنگران از سجایای اخلاقی والایی بر خوردار هستند و دوباره بر منکرش لعنت می فرستم.
اما این دلیل نمی‌شود وقتی ایشان شعرش را در معرض نقد قرار داده است ، به راحتی از آن گذشت و از اموزش محروم کرد .
باری « ما برای وصل کردن آمدیم » و برای کمک کردن و همدیگر را تحمل کردن نه افترا .

سلام و احترام و درودی مجدد استاد
بنده خیلی در استفاده از عنوان دقت میکنم و وقتی کسی را با لقب استاد خطاب می کنم حتما و‌حتما لیاقت آن را دارد،
در بحث ادبیات همانطور که مشخص است ادب ابتدا مورد توجه است و بنده نیز بر این امر اهتمام می ورزم ،هرکسی که بر من چیزی آموزد قابل ستایش است
متانت،ادب،تواضع،مهربانی،صبوری،خوش خلقی شما در وهله های مختلف و همچنین
در شاعری هنر به کار گیری واژه ها،استفاده از موضوعات مختلف در شعر،تصاویر و گاها ترکیب های زیبایتان برای من همچنان کلاس درسی بوده است.
نمی پسندم اخلاق هنرمندی را که هنر را فقط در سرایش شعر با قافیه و ردیف موزون می بیند و به سایر اخلاقیات توجهی ندارد،نمونه های زیادی بوده و هستند که سروده هایی زیبا را نیز ارائه داده اند اما در چشم ادیبان منفور بوده اند
هنرمند باید تمام زندگی اش را هنرمندانه باشد.
البته منکر علم و دانش نیستم و بلکه مشوق نیز هستم ،اما باید در نظر داشت،آن چیزی را که مهم است در شما وجود دارد. همین برای ما جوانان و ادیبان کلاسی درسی خواهد بود که باید بر آموختنش اهتمام ورزیم.روی تمام سخنانم فقط و فقط با استادبانو آهنگران بوده است و بر هیچ کسی جسارتی نخواهم نمود.
با تقدیم احترام

درود می فرستم به ساحتِ قلم و آنان که با قلم مأنوس اند و قلم را همدم تاریک ترین لحظات خود میدانند چرا که به این باور رسیده اند خداوند به واسطه ی همین قلم نوری در دل تاریکی های تنهایی بر قلبشان روشن خواهد کرد

امروز میهمان اندیشه و نگارش چنین قلمی شدم و دلم نیامد از لذتِ کامی که از این چشمه گرفتم چیزی نگویم

بانو در اثرِ خود به ساده ترین شکل ممکن به توصیف الحال خود نشسته اند و چه زیبا هم تصویر سازی کرده اند
در بیت اول می گوید
من شاعر نیستم ولی میخوهم غرق در این دریا شوم

اینجا خیلی ساده و صمیمی از قلمِ خود گله مند است که چرا به همکاری اش نمی آید تا خود را در لباس یک شاعر ببیند و از طرفی این ناتوانی را هم دلیلی برای دست کشیدن از هدفش نمی داند و همواره خود را به این دریا میسپارد تا شنا کردن بیاموزد و از غرق شدن هم حراسی ندارد

بیت دوم هم را من از روی بیت اول حدس زدم و تا آمدم بخوانم دیدم معنایش را پیشتر در بیت اول آورده بودند احساس کردم بانو شاهکار میکنند

در بیت سوم اشاره به همان چیزی کرده اند که همه ی شعرِ ناب نشینان قدیمی به آن اشراف دارند و آن هم این است که بانو آهنگران تا آنجا که فرصت دارند یه پای تمامی اشعار دوستان می روند و میوه می چینند و در آنجا کاشته ای می کارند

دیده. بودم دریا نشینان با راز آب دارند نوا
موجها را می شمرم تا کمی انسان شوم

و چنین می گویند که از این رفتن به پای اشعار شاعران می دیده که شاعران چگونه با قلم خود به زیبایی درد و دل میکنند و لحظه شماری می کرده تا با این دیده ها و آموزه ها او هم روزی شاعر شود و قطعأ مُراد از انسان شدن هم همان شاعر شدن بوده

در بیت چهارم:

بر چراغ دستان گرایش می برم تا نور یزدانی نصیب
شاید از ظلمت کمی بیرون روم روشن شوم

اینجا شاعر به دستش و یقینأ به قلم در دستش اشاره دارد و از خدا میخواهد به این قلم جوهری از جنس نور دهد تا به کمکش آید و این ظلمات را بواسطه ی همدلی قلمش کنار بزند

در بیت پنجم:

نور مستان که از خورشید عالم تاب داردنشان
استشمام از مستان کنم تا از نشاندارن شوم


وای خدای من بانو شما چه حس خیال انگیزی دارید و درگیر کننده
ببینید اینجا بانو نورِ جوهر قلمش را چه زیبا به تصویر می کشد
می گوید نورِ این جوهر از جانب خداست و میخواهم این نور را بو بکشم و استشمام کنم (بوییدنِ نور اوج سخن است) تا من هم روزی از نشان داران بی نشانِ راه عشق شوم

و در بیت ششم:

آنکه شاعر گشت از جان سرود وز یزدانش نگاشت
لحظه ها با سرودعاشقان مست بی پروا شوم

بله همان است که حدس می زدم
بانو این همه التماس قلم کرد تا او را به خدا وصل کند
و میگوید هر که شاعر شد از جان و دلش سرود سر داده و از او نوشته و نیک میدانیم خدا فقط به این وصل نگاه میکند نه به ریسمانش که از چه جنسی باشد و هرگز برای وصل شدن به بنده هایش خرده نمیگیرد که چرا با زبان آهنگین و موزون مرا صدا نزدی برای همین جوابت را ندادم
خداوند فقط نگاه به نیتِ خالص شده می نگرد و لاغیر پس برای وصل شدن اینقدر خود را ملامت نکنید
در اینجا یاد داستانی افتادم که شنیدم گفته بودند روز پیامبر بر خانه ی ای وارد شد و دقیق یادم نیست گویی زنی بود که شوهرش مرده و پیامبر(ص) او را به همسری خود درآورده بود
گویند آن زن از پیامبر خواست تا به ایشان در پخت نان کمک کند و در همین حین زن یکی از بچه ها را گرفت و خواست تا او را در تنور بیندازد ولی پیامبر مانع شد و از او علت را جویا شد آن زن ابراز داشت پس شما چگونه بر منبر خود می فرمایید خداوند انسان ها را به موجب گناهان کوچک هم در آتش می افکند حال آنکه پیامبرش تاب این ناملایمات را ندارد

پس ببینید گاهی یک زن خانه دار هم میتواند به پیامبر خدا چیزی را تذکر دهد که پیامبر را هم به تحییر وا دارد (اینجا پرانتز باز کردم که بگویم این صحبت دلیل آن نشود که به مقام و ساحت پیامبر خدای ناکرده بی احترامی شود بلکه فرامین پیامبر گاهی کلی ارائه میشد تا انذاردهنده باشد به جمعی که در جهالت فرو رفته بودند و از این میان اندک افرادی امید به رحمت خدا را چون نوری در دل خود چنان می پروراندند که خداوند را از روی مهربانی بی حدش اش می ستاییدند نه از روی ترسِ عذاب و کیفرش و حضور چنین افرادی قوت قلبی بودند برای ادامه ی راه رسالت پیامبر (ص) تا در مقابل سختی ها کمر خم نکند)

پس این بینش ها هستند که حلقه های وصل را به هم زنجیر میکنند تا وصل صورت گیرد

بانو جان من فعلا به این مقدار تشریح از این اندیشه ی والایتان بسنده میکنم چه اینکه اگر بخواهم تا انتهای این اثر به شرح بنشینم سخن به درازا رفته و وقت برای رساندن صدای سرمستیِ دلم از خوانش چنین اثر باشکوهی را از دست خواهم داد و دیرتر به دست شما خواهد رسید
بیتابم تا هرچه زودتر این کاشته را به پای اثر باشکوه و پر محتوایتان به یادگار بگذارم تا گرد خستگی از تنتان به در شود که چنین خالصانه و صمیمی و هنرمندانه سخن راندید و آن را با ما به اشتراک گذاشتید
امید که فرصتی پیش بیاید تا برای تشریح مابقیِ این اثر چشمگیر قلم را به چرخش درآورم

با سپاسمندی از شما مهربانوی نازنین
مانا باشید و تندرست