يکشنبه ۱۴ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ تنهایی شاعر فرامک سلیمانی دشتکی(مازیار)
|
|
|
|
در این فضای بسته
در این سلولِ تکراری
نگاه سردِ کوچه
پیرمرد و یک گاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه موهایت را در آسیاب سپید کرده باشی چه در جای دیگر
میدانم که آسیابانی
آسیاب کردی ما را
با گون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به پاس
نخ و سوزن
خیاط و چرخش
و متر و قیچی
اجازه نده پیرهن هایت زود به زود پاره شوند
گاهی آنه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رقص و شادی
بوق ماشینها
و صدایی که عروس می برند
گم شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگ می کند موها را به حنا
دست بر کمر گرفته با جارویی
رو می کند به خدا
صنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای باد می آمد
صدای سازهای شاد می امد
ز گورستان
ز اعماقِ غریبِ استخوانی شکلِ یک گلبرگ بر د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز در تُنگی و ماهی بودن
سبزه ی سفره ی جایی بودن
عمر محدود به لیوان آبی
ریشه گسترده کفِ بشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیانیه ای صادر کن خدایا
که از امروز مرگ آزاد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کَبَدَم بیکار گشته
خسته و بیمار گشته
وقت عزل خنده ام آمد
درد پشت دنده ام آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سنگین شده چشمهایم و خواب را خوب نمی فهمم
در هوایی که وقتی دلت می گیرد می گویند تاریک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمین نمناک بود و ذره ای شبنم
ز چشمِ خسته ی یک خوشه گندم
محو می گردید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتمش ای یار خوب و نازنین
این چه قانونیست بر روی زمین
عده ای را پشت زین اسبها
چیره گرداندی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی لبو و شلغم ، بخار باقلا و ذرت مکزیکی در سرمای زیر صفر
نشانه ی درستی برای زمستان نیست
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تیر چون فصل درو فصل تبر شد
چشمانِ آن دسته تبر از اشک تر شد
نامهربانی را چو اکنون یاد دا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه دردِ بَدِی اِویدِ مِن شَو مُردَن
خیلی بَدِ دیر زِ اَفتَو مُردَن
ترسم ز یونه که مَم مِن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به صلیب کشیده شدم
بر چوبی از جنس سرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من پر از چالشِ سبزم
تو پر از رنگِ سیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گیاه را محاکمه نکنیم
آن گلدان گنجایش درخت گردو را ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر لحظه خیال می کنم می میرم
از لغزشِ این ثانیه ها دلگیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون کبک سر در برف برده
با گفتنِ روز است و بیداریم
باید شبِ خورشیدِ زیبا را
در خاطرهِ یخ بست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل سرماست و باید که از اینجا بروم
ای رفقا
برف آمد
جاده یخبندان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که روحِ کدرت می تازد
به جهانی که در آن مرگ تعارف کردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی که دور میشوم از خودم
آرام و در سکوت
گریه میکنم
وقتی که آتشی زبانه میکشد به جنگل بلوط
با کاسه ای ز آب روانه میشوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمامِ مردمِ این شهر فهمیدند مجنونم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به راهی دید گرگی بچه میشی
که تنها مانده از بی قوم و خو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک چای سرد و یک خانه و سکوت
من مانده خیره به طاق... جای ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیاده عرضی نیست
کمی ز لک لک ها سراغ بگیر
بدون رنجش یک گنجشک
که روی بام نشسته
بدونِ بیم و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی گفتم به تقدیرم
که در آخر که می میرم
چرا سختی؟
چر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از بس عذاب کشیدم و آرام گریستم
هرجای خانه ام پر شد ز اشک و آه
در خانه ی کوچک و س
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا همین بود رحم نکن بزن بش
آناهی عشقِ ممنوعه
باز دیشب بر جهان تف کرده ام با خدایم بر تو و
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۱ پست فعال در ۲ صفحه |
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سیاوش آزاد
به نام یگانه خدای هستی‌بخش
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرود بر
محمدرضا آزادبخت
سیده نسترن طالب زاده
رسول دبیر (نافذ) 
شاهزاده خانوم 
مهدیس رحمانی 
معظمه جهانشاهی 
سید محسن نصرالهی 
