روزهای تنهایی

چند روزیست که حالم خوش نیست

خبر از آن رُخِ عاشق کش نیست

آنکه می گفت همیشه باماست

ناگهان عذر دلِ مارا خواست

چند روزیست که سرگردانم

آخرِ عمر من است می دانم

بر اسب سیه رو به افق بر زینم

هنگامِ غروب یک شبح می بینم

انگار دلم پراز  تب وتشویش است

کنجی نشسته دور از خویش است

نه راه ، پسش مانده ، نه ره درپیشش

در وحشت دریای پر از تشویشش

دستش به گلوله ای یخی می گیرد

با ذوبِ گلوله ی یخی می میرد