پنجشنبه ۱ آذر
اشعار دفتر شعرِ پاييز بي انصاف شاعر ژاکان باران ملکشاهی
|
|
|
|
من از آن شاعر
که معشوقه اش
فرو رفته در لجن زار دنیا
و او غزل ، غزل
عاشقانه میسراید ، می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میتوانی
جسمم را بە یغما بری
بر دستهایم
قفلی فولادی زنی
به زنجیر کشی پاهایم را
و گاه نعرەی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز که می آید
آسمانِ خرمن اندام تو
پُر می شور از هجومِ
دسته هایِ غارتگرِ کلاغ ها
و تو م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید غریبه ای در من است
که هرگاه به آینه مینگرم
آنچه پیداست را
نه دیده ، نه میشناسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید تمام می شدم در خــود
باهـمه ی دردهـا و رنــــــج هایی
که در هم تنیـده با،
نابسامانی های دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خيالت نباشد
اگـر طعنه ها شنيدي و زخم زبان
كه كهنه شده اي
و بي رنگ و رخُسـار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رخت فولاديِ
سيم خاردار هايت را
از تن آزادي
بر خواهيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آزادي
اين دورويِ كثيف
دست هايش شاخه ي سبز
لبخندي م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان افلـج سینه هایش
شهـر من با آسمانش
جا می شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در امتدادِ كوره راهِ
متروك
سايه ي تاريكِ شب
بر سينه ي خاك گستر
واق ، واق سگان
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ولي ارزانـي دهيد به استبـداد
جسـم بي جانم را
تا پَـركند پوست از تنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1- تاكسي لعنتي
2- دربستـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شلاقِ افكار
گاهي خشم
مي شكند شيشه يِ
نازكِ
افكارِ پن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداجون خودت نذار گل من زرد بشه
نذاري غم، همدمِ شبِ اين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقديم به حاج فكـري عزيز و جناب نظري و خانم علي زاده ي نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخـرين فشنگــ
سهم مـن استــ
سهم مـن از دردها و رنـج هاي زميـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـوي نم پاييـز
مي انـداخت دست
لابه لاي عطـرِ پـونه يِ گيسوانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون رژه ي ارتش موريانه ها
درتنه ي سالخورده اي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصفه ها ی شب ؛
صدای ناله ها و شیـون ها
مي شكند سكوتِ تلـخِ
چهار كنج خانه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورم نمـي شود !!
چه پياپـي
عيـد را به عيـد طاق مي زنيم ... !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست بردار؛
از اين محصوري
كدام عيد.. !؟
كدام سفره ي هفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقديم به روح بزرگ ماندرلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید پنهان کرد
پشت
اولین سلام گرم
سردی
آخرین خداحافظی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـاهِ مـن ،
بس كن لطفا ...!!
از سررسيـد كدامين تــولد
در گوش هاي باد سخن ميگويي!؟
و دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه براي تولدت شعري ندارم
اما در شبِ شعرِ
دوماهيِ زل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت كهنه نقابِ پنجره
كودكي مي كشد دست
بر رخصارِ
شيشه ي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر بي انصافم من
كه بيل به بيل
خاكِ سردِ گورستان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نياويختيم:
ناقوس ها را
بر گردنِ سياهِ شب
كه بي هيچ ردپ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بگو!!
كدامين رنگِ
رنگين كمانِ
چشمهاي تو را باوركنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایــن آخریــــن ترانمه
به اسم تـــو، برای تــو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر نکن...!
به چین و چروک های ِ
صورتم
به لرزیدنِ روز افزون دست هایم
حتی به سپیدی موها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و
چقدر گيج مي زنم
منگ و خراب
پيك هايِ پياپي
سرخي شراب
مي زند لبخند
برايم سراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز افچه (1)
کابوسِ
گندم زار آن روزیست
که کلاغها
راز اخم خود دوخته یِ
افچه و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خزان(1)
تو نسیم آخر های پاییزی
که خزان را
به برگها می آموزی...!
با فریادت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين روزها
چقدر ميمكد
زالويِ سياه بي انصافي هايت
رگِ خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شواليه هاي معبد تاريكي
له شده در
لابه لايِ كتابِ خونين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نيلوفر آبي
يك روز
در ته قلبِ سنگيِ تو نيز
مي رويد نيلو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من، پرنده ای
عاشق پرواز!
اما، دیریست
در دریای نا آرامِ چشمهای تو
اسیرِ امواجِ خروشانم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوره راه چشمهايت
--------------------
می شود از کوره راه چشمهای تو
رهسپارهِ سفري شد
به گ
|
|
|
|
|
داود تیموری 
مهرداد مانا
ابراهیم هداوند
محمد رضا خوشرو (مریخ)
احسان فلاح رمضانی 
محمد منصوری بروجنی 
محمدرضا آزادبخت 
