چهارشنبه ۲۷ فروردين
اشعار دفتر شعرِ پاييز بي انصاف شاعر ژاکان باران ملکشاهی
|
|
|
|
من از آن شاعر
که معشوقه اش
فرو رفته در لجن زار دنیا
و او غزل ، غزل
عاشقانه میسراید ، می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میتوانی
جسمم را بە یغما بری
بر دستهایم
قفلی فولادی زنی
به زنجیر کشی پاهایم را
و گاه نعرەی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز که می آید
آسمانِ خرمن اندام تو
پُر می شور از هجومِ
دسته هایِ غارتگرِ کلاغ ها
و تو م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید غریبه ای در من است
که هرگاه به آینه مینگرم
آنچه پیداست را
نه دیده ، نه میشناسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید تمام می شدم در خــود
باهـمه ی دردهـا و رنــــــج هایی
که در هم تنیـده با،
نابسامانی های دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خيالت نباشد
اگـر طعنه ها شنيدي و زخم زبان
كه كهنه شده اي
و بي رنگ و رخُسـار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رخت فولاديِ
سيم خاردار هايت را
از تن آزادي
بر خواهيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آزادي
اين دورويِ كثيف
دست هايش شاخه ي سبز
لبخندي م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان افلـج سینه هایش
شهـر من با آسمانش
جا می شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در امتدادِ كوره راهِ
متروك
سايه ي تاريكِ شب
بر سينه ي خاك گستر
واق ، واق سگان
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ولي ارزانـي دهيد به استبـداد
جسـم بي جانم را
تا پَـركند پوست از تنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1- تاكسي لعنتي
2- دربستـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شلاقِ افكار
گاهي خشم
مي شكند شيشه يِ
نازكِ
افكارِ پن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداجون خودت نذار گل من زرد بشه
نذاري غم، همدمِ شبِ اين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقديم به حاج فكـري عزيز و جناب نظري و خانم علي زاده ي نا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخـرين فشنگــ
سهم مـن استــ
سهم مـن از دردها و رنـج هاي زميـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـوي نم پاييـز
مي انـداخت دست
لابه لاي عطـرِ پـونه يِ گيسوانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون رژه ي ارتش موريانه ها
درتنه ي سالخورده اي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصفه ها ی شب ؛
صدای ناله ها و شیـون ها
مي شكند سكوتِ تلـخِ
چهار كنج خانه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورم نمـي شود !!
چه پياپـي
عيـد را به عيـد طاق مي زنيم ... !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست بردار؛
از اين محصوري
كدام عيد.. !؟
كدام سفره ي هفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقديم به روح بزرگ ماندرلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید پنهان کرد
پشت
اولین سلام گرم
سردی
آخرین خداحافظی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـاهِ مـن ،
بس كن لطفا ...!!
از سررسيـد كدامين تــولد
در گوش هاي باد سخن ميگويي!؟
و دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه براي تولدت شعري ندارم
اما در شبِ شعرِ
دوماهيِ زل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت كهنه نقابِ پنجره
كودكي مي كشد دست
بر رخصارِ
شيشه ي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر بي انصافم من
كه بيل به بيل
خاكِ سردِ گورستان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نياويختيم:
ناقوس ها را
بر گردنِ سياهِ شب
كه بي هيچ ردپ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بگو!!
كدامين رنگِ
رنگين كمانِ
چشمهاي تو را باوركنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایــن آخریــــن ترانمه
به اسم تـــو، برای تــو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر نکن...!
به چین و چروک های ِ
صورتم
به لرزیدنِ روز افزون دست هایم
حتی به سپیدی موها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و
چقدر گيج مي زنم
منگ و خراب
پيك هايِ پياپي
سرخي شراب
مي زند لبخند
برايم سراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز افچه (1)
کابوسِ
گندم زار آن روزیست
که کلاغها
راز اخم خود دوخته یِ
افچه و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خزان(1)
تو نسیم آخر های پاییزی
که خزان را
به برگها می آموزی...!
با فریادت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين روزها
چقدر ميمكد
زالويِ سياه بي انصافي هايت
رگِ خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شواليه هاي معبد تاريكي
له شده در
لابه لايِ كتابِ خونين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نيلوفر آبي
يك روز
در ته قلبِ سنگيِ تو نيز
مي رويد نيلو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من، پرنده ای
عاشق پرواز!
اما، دیریست
در دریای نا آرامِ چشمهای تو
اسیرِ امواجِ خروشانم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوره راه چشمهايت
--------------------
می شود از کوره راه چشمهای تو
رهسپارهِ سفري شد
به گ
|
|
|
|
|
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
مهرداد مانا
غلامرضا مهدوی (مهدوی)
خدمت بانوی مکرّمه قش
شاهزاده خانوم
سیاوش آزاد
سه استخوان در 
فرامرز عبداله پور 
سیده نسترن طالب زاده 
مرضیه قنواتی نژاد 
