دوشنبه ۱۳ اسفند
اشعار دفتر شعرِ غزلیات فرامرز شاعر فرامرز عبداله پور
|
|
|
|
درجام می که دایره هستش در آن حباب
آیینه ایست که موج در آن عکسِ آفتاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَکُن در روبرو مارا نِگه بیگانه بیگانه
نکن شهرِ جدایی را روم دیوانه دیوانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زهی ذاتت نهان از آن نهان، است ماسوا پیدا
بِحارِ خلقتت را موج پیدا قعر ناپیدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کمان ابرو شهیدِ ناوکِ مژگانتم
من فراوان فیض از تو دیده ام قربانتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشت عالم شاد از تو من اسیرِ غم هنوز
کرد عالم ترکِ غم، در ما غمِ عالم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوزیم قان یاش توکیب آغلار الیندن اول کامان قاشین
بو دنیایه سالار فتنه آلا گُؤز جان آلان قاشون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصف من هستم وَ نصفم یار هست
بینِ هردو عشق بر دلدار هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردِ خود گفتم به دریا شد پریشان گریه کرد
در تلاطم شد به موج آمد چه نالان گریه کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مژده ی وصلون هانی من گوتیریم جان قالخیم
ملکوتین قوشی یام دامِ جهاندان قالخیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگه یار باشی می آیم ، تو اگر صدام کنی
سرِ دار باشی می آیم ، تو اگر صدام کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک زمان من هم اسیرِ ، رهِ می خانه بُدم
هوسِ باده تو سر عاشقِ پیمانه بُدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آشیانِ مرغِ دل زلفِ پریشانِ تو است
هرکجا باشم پری این دل که میهمانِ تو است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من همیشه زلفِ یارم را پریشان خواهمش
خالِ مِشکینِ رُخش را چون که پنهان خواهمش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلت درخانه غم بسته برو بیرون جهان را بین
گذر کن باغ و هم بُستان برو سروِ روان را بین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ملک سیما که ازتو غیر حیران است تو را
داند حق انسان نگوید هر که، انسان ،است تورا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زاهد ازترس جهنم گریه و زاری کند
عابد هم بر شوق جنت رو به دلداری کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ دستِ زلفِ سیاهش ملالی اَسْت دلم
گرفته ماتم و غم چون عَزا لی اَست دلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقل یارم بود اگر ، میکرد ترکِ عشقِ یار؟
اختیار اَر بود ، راحت من نمیکرد اختیار؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
که دنیا فانی است فانی
در این دنیا نمی مانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم ای سلطانِ مه رویان بده پیغامِ دل
گفت با ذِکرِ خدا تنها شود آرام دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُنجِشم است هردو جهان ، گُنجِشِ من نیست جهان
گوهرِ لامکان منم ، نگُنجم به کون و مکان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه مدت ها سحر شب میشود شب تاسحر یارب
زِیارِ نازنینِ ما نمی آید خبر یارب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي يوسف ِ زهرا گُلِ گُلزار امامت
اي صاحبِ دنيا شده ام مست فراقت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حُسنِ تو هر قدر افزون است عاشق زارتر
حُسن زیباتر که باشد دردِ آن دشوارتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیرت ای بُت صورتت بینم که لالم می کند
خالِ تو بیند کسی صورت خیالم می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردِ میدانِ شجاعت کیست؟
مولایم علیست
اسوه ی عدل و عدالت کیست؟
مولایم علیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفید است صورتت خالِ سیاهش فتنه ی جان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نامِ اللّه اسمِ اعظم است یقین
بِسمِ بِسمِ اللّه الرّحمن الرّحیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به جمالِ ازلی عاشقِ دلبسته شدم
دیدم و مُلک و ملکوت تابع و وابسته شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای وصیِّ مصطفی شاه دوعالم یاعلی
ای قسیمِ جنَّت و دوزخ تویی نفس نبی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای همسرِ زیبای من
ای اُسوه ی رویای من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زائر می خانه هستم سجده بر مُغ طاعتم
عشق.پیرم، نقد جان نذرم، توکُل نیّتَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون شدی تو آسیابان، داد زن گندم بیار
گول خوردی ، مال باختی ، خاک غم بر سر ببار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا نوریست عیان
تسکین دهنده ی دردهای نهان
درخشندگی زمین وآسمان
اولیاء ونجات دهنده ی مؤمنان
|
|
|
|
|
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویاد خدا 
و درود برب
علی نظری سرمازه
ابراهیم کریمی (ایبو)
سید هادی محمدی
معصومه خدابنده 
فرحناز آقازاده (یکتا) 
