پنجشنبه ۶ دی
اشعار دفتر شعرِ اشعار کسی که شاعر نیست... شاعر مهدی ترابی
|
|
در کنارم هستی
اول و آخر این قصه کجاست
من به آینده و این و حال و هوا مشکوکم
|
|
|
|
|
غروب تلخ خاطره ز فاصله به فاصله
کنار خود نشسته ام ز خاطره به خاطره
|
|
|
|
|
کودکی بود و در خرد سالی
رنج میکشید جای نقاشی
سالها گذشت با خود گفت
تمام می شود اگر صبور باشی
|
|
|
|
|
با تو آغاز نکردم که به پایان برسم
من به دریا نزدم با تو بیابان برسم
|
|
|
|
|
درونم حرف ها بسیار و در قلبم پر از درد است
کسی که دوسش دارم سکوتی خانه ولگرد است
|
|
|
|
|
مردمان از چه به این گونه خرامان شده اید
راهی آتش و دوزخ چه شتابان شده اید
|
|
|
|
|
حال من، دیگر بس است عشق زمین
عشق من ، عشقم خدا هست و همین
|
|
|
|
|
یکی بود یکی نبود
غیر از کسی هیچکس نبود
داستان جنگل سیگار و دود
گویمت تا که شود لبها کبود
|
|
|
|
|
نطفه ای بودم از نجاست پاک
گفته اند که آمدم از دل خاک
نطفه ای بودم به فکر آزادی
از دل خون گوهر
|
|
|
|
|
ساقی بریز پیک شرابت برای من
پر کن نترس غم برود از سرای من
|
|
|
|
|
خار و خاشاک و این دل من ????
عشق ناپاک و این دل من?????
|
|
|
|
|
تاریک شد و هیچ شد است مرگ عزیز است
دود است و غلیظ و است در این ذهن مریض است
|
|
|
|
|
پائیز و باران و درختی زرد
شب گریه های سرخ بی پیگرد
|
|
|
|
|
چو یک ماهی در این دریا
بیفتاد عکس گیسویت
و در یک هفته ی کوتاه
خماندی تاج ابرویت
و خم کردی
|
|
|
|
|
امشب شب معشوقه ی دریا بشود
ماه است چو ماهی که هویدا بشود
آهویی و کرشمه تو به چشم آوردی
|
|
|
|
|
کاش درد نامردی مسکن داشت
این درد از رو شونه بر میداشت
|
|
|
|
|
گر شرابی بر ترابی تشنه ی دریا ندیدی
بگذر اما قطره ای دریا بدان از ما بریدی
|
|
|
|
|
این عشق چو زهر است همین زهر هلاهل
زهر است و کند سرد دلم ای دل غافل
|
|
|