يکشنبه ۲ دی
اشعار دفتر شعرِ ونداد شاعر عیسی نصراللهی ( سپیدار )
|
|
|
|
اَلا ای لاله یِ سرخِ نخستینم /
تو را امشب چگونه باز برچینم؟
زِ دشتِ پونه و بابونه و نسرین: /
چر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنجِ نان و رنجِ آب و رنجِ مزد /
فصل فصلِ اختلاس و شهرِ دزد/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد داری صحبتِ یکشنبه را ؟
هان، گو بر من تو در تیره شبی
گَر که من چهره نَهَم بر خاک ِ سرد
تو نم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز یاد آورد کودک،مادرش /
جسمِ بیمار و نحیفِ خواهرش/
بعدِ بابا، رخت میشوید، هم او/
نزدِ آقا ص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای پیچِشِ زلفانِ گُل افشان،کجایی؟
ای قلبِ فروهِشته یِ لرزان، کجایی ؟
تو من شُده ای یا شُده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره، می آمد و کفشهایِ تکراری:
دوباره خاطره هایی که سیه فام شد
میانِ همهمه یِ مشقِ پاکِ دیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحگاهی را برایت یکنَفَس
ترسیم خواهم کرد:
همین دیروز بود انگار
کیفِ رویِ دوش
و
_ ترسان_
ناظم ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک _
آه، ای آزادیِ ما بچه ها
زود رفتی لعنتی، بیا بیا
باز کردم آن کتابِ یادها
قصه یِ آلونکِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا ای رفته در دامانِ تنهایی
به پا کن
عشقِ آزادِ پرستو را
دوباره
کوچه را روشن
دوباره چاییِ آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از بویِ بهارینه یِ نارنجِ خودت،جمله بِباران
بر چهره یِ افسرده یِ پاییزِ من و پیکرِ باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مژگانِ دلم پر زد و در چشمِ"سحر" رفت
در کنج قفس،نرگسِ مستم به "نَظَر" رفت
محکومِ دو عالم، منم و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک تارِ مویِ گندیده ات،به دنیا نمیدَهَم
اصلا مگر مویِ پیچانِ تو،گندیده میشَوَد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیینه یِ من میشُد
و
روزی به خودم گفت:
تو خود زِ خودت نیستی
و
عیبِ خودت جو
گفتم:
بخدا عیبِ ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گیسو،جنگلی رخشان و چشمت،مثلِ آهویی
فتاده بر دلم آشوب و از سویی،هیاهویی
کَمان را وا فِکن در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُلَم خوابیده اینک
خوب میدانم
دو چشمِ نازنینِ نرگسم
پندارِ این شبهاست
گَهی مویِ پریشان و
گَهی م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد داری صحبتِ یکشنبه را :
گَر که من چهره نَهَم بر خاکِ سرد
تو نمی آیی بر مزارَم ای پَری؟
با
گلِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام دوستان،عارضم که:
تحتِ این فضا و سایت خوب، از موقعیت استفاده میکنم و یک شاعره یِ جوانی که تنه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از کودکی ها،ما عاشقِ هَم :
او با سکوتش،من با سکوتَم
حالا که اینک،دور از خیالیم
او سویِ دیگر ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرواریدانِ غلتانِ من اند
همانکه رسالتیست
چشمانِ خُمارِ محزونِ سالهایِ
نمناکیِ اهواز
و
کنارِ
سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و نگفتی،که دیدار چنین است:
روئیدنِ نرگسی،به ایوان همین است
"گفتی که ازاین عشق،حَذَر کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن مرد در زمستان، شاید دِگر نیاید
شیرین به یادِ مستان،شاید دگر نیاید/
در سوگ رفته اند باز ،یاران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
۱_
گوش کن
کوچ پرستو نیز نزدیک است
خیالِ چترِ پیرِ آرزوهایی
که یکدَم باز میگردد
نگاه کن بوته ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی جانم بقربانت،شبِ فروردین؟
نازنینا،نرگسا،اینک؟لبِ فروردین؟
تو نمیدانی که آن بُستانِ سبزِ اهو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه زمان خواهم مُرد؟
بر زمینی افسون
لا به لایِ گَوَنِ پاییزی
با همان دغدغه یِ دوشینه
در سرازیری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحگاهی یک کلاغِ ساده دِل
رفت بالایِ درختِ پا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پناه برده بودم
با هر احساسِ خیس و تازه ای
به آوانگاهِ زمستانیِ روزهایِ اهواز
و
اهواز
شیهه یِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسانِ آغازِ فصلِ زردِ کدامینی؟ " چشم بادامی"
تمامِ احساسِ قلبِ سرد مرا بینی؟" چشم بادامی "
شبی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شریفَم
نامم را پدرم انتخاب کرده بود !
بدونِ هیچ شرافتی
( کنارِ سِجلِ مَردها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای باورِ من، ای گلِ نسرین،بفرما
ای صبحِ بهارینه یِ پروین،بفرما /
من طفلِ غمِ سالِ همان،کویِ نی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ای تنها
در انجمادِ آیینه و آب
به گمانم رعشه یِ آفرینشِ سیب بود
میانِ تَلخندِ وارونه یِ گندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را باید مخفی نمود
در این کوچه باغ
گوشهایِ نامحرمی ست
کز مدارِ بهار خارج شده اند
میانِ نَف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانم گرفته شد از این قصه یِ غُبار
در حسرتِ دیدار سرآسیمه،از بهار
باید که بِشویَم این نیسانِ خست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک:
مرا گفتند،از مادر چه در ذهنِ خودت داری؟
بگفتم: پینه یِ بسته،به رویِ دستِ زیبایش
دوباره پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز از ذهنِ منِ این کودکِ مغرور
بیرونت نخواهم کرد
تو
_ ای _
کفشِ سرآسیمه ....
( میانِ کشتزارِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خزانِ غمزده یِ
غروب،بودی تو
کنارِ شاخه یِ مریم ها
( عروسِ زخمیِ پاییزی)
بلوطِ
حجله یِ زنبق ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لاله ای با عِشوه:
تنگ کرد غنچه ی لب را
و بگفت:
هان ای پیله ی زشت
از چه گفتند به تو
شاهِ پَرَک،ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یِکدَم از نایِ درونت،بِگُریز:
هان،ای
شعله یِ نور
( رنگی از عشق،به مرداب بیار
باغِ پژمردگی ام را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایواره سِرمه کیشین اَل چوَلِت
جَمو کِردی،دو جِفتِ مِژدِنگَلِت
نَوِتی وَه خُوَت اَژ،چارِ کَلولِم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خران گاهی بزان را ساده اِنگارند
بزان وحشت زده در جنگ و پیکارند
سگان عو عو کنان خَندند و می آیند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز این زلزله اُفتاده به کاشانه یِ الوند
نَرَهاندی گِرِه از چهره یِ زیبایِ دماوند ؟
بِتِکان گی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دَه نگی دِیای اَژ
بَرزِ آسِمو
سالی تِر اَژ نوو/
تِگِری دو
رووا رَزِکی....
دَه نووهِ خَله دِرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از تیر و تبار تخمه ی دَردَم
به زیر بسترم:
خوابیده مردانِ شهید
و
لاله های خفته ی " ایمان "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آواز و نوایِ قَمَر از شمس و ثُریا بِگُذَشت
آری بِگُذَشت کوکبِ آفاقِ خیالم،بِگُذَشت /
فی ال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب میدیدَم،بِسوی اَم،آمدی/
یک شب از مستی،بِکوی اَم،آمدی
بوسه میبَستی،لَبَت را بر لَبم
آمدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
۱_
کُرسی و نانِ تنوری را هنوزم،دوست میدارم
میانِ برف و بوران و تِگرگِ شَب نشینی ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که لرزان شده ی دامگه هر شَرَری
تو کی از باغچه ی کوچک ما میگذری؟
با تو ام_ آری تو_ مثلِ مهِ دیشب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت گرگ شدی، بره دریدی،"لیلا "
بی محابا،به دل گله خزیدی، " لیلا "
یاد آن سادگی ام،وقتی می افتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز هم یاد و بهارِ کودکی
کودکی و کودکی و کودکی/
باز هم مهر است و آغوشِ کتاب
کیف سارا، سیب و سینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به ماهِ بلند بیندیش
که
سپیده دَمان
در قُرُقِ آبستنِ پلنگِ زخمی:
چَشم بر دامنِ عریانِ زمین
( دوخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوحه شهادت امام حسن مجتبی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وطن، ای دامنِ اَفروز و روشَن
وطن، ای باورِ نسرین و سوسَن/
وطن، نام آورِ گیو و پَشوتَن
وطن، ای
|
|
|
|
|
سید هادی محمدی
علی نظری سرمازه
مهرداد مانا
محمد شریف صادقی
وحید سلیمی بنی
محمد اکرمی (خسرو) 
پیروز و د
