دردها و دردها و یادها

درود استاد عزیز
بسیار زیبا و مبین مشکلات جامعه بود

باسلام فراوان
خواندم ولذت بردم
قلمتان همیشه جاودان بادا
شاعر واستادبزرگوار

درودتان
درد ناک و تلخ 😔🌹🌹🌹

به به به
چه طبع بلند و زیبایی
زنده باد شاعر گرامی
عالی بودید 🌹🌹🌹

عالی عالی عالی! مرحبا

به به!
درود بر شما
🌷⚘🌷⚘🌷⚘🌷

گفت بنویس زود،بر تخته سیاه
کودکِ شیطانِ بی کیف و کلاه

جمله یِ آقا، خودش ایراد داشت
بارِ وحشت در دلِ آن بچه کاشت

گفت بنویس و بگو حاصل چه است؟
بند بندِ قلبِ او از جا گُسست

با تو ام ، ای کودکِ گستاخِ من
گَر نداری تابِ تدریس و سُخَن

حق نداری بعد از این زنگِ کلاس
پیشِ من آیی و با یک التماس:

باز گویی مادرم در خانه نیست
یا که خواهر در نبودش،می‌گریست

این همه ترس و خجالت،بهرِ چیست؟
کودکِ نادانِ من،بر پا، بِ ایست

رویِ دوشِ طفلِ ما، باری نشست
حاصل ِ یک با یکان،پاسخ چه است؟

پاسخش سهل است،یک با یک،چه شُد؟
سر نَچَرخان،بازگو ، از پیشِ خُود

باز یاد آورد کودک،مادرش
جسمِ بیمار و نحیفِ خواهرش

یا که دردِ خاطراتِ دیگرش
پاره یِ وصله زده بر پیکرش

گفت: آقا حاصلِ یک با یکی؟
میشود،آ....قا اجازه، اندکی

یک زِ یِکِ اصغر و بهروزِ ما
فرق دارد چونکه پول است بینِ ما

یکِ ما در منزلش آسوده نیست
یکِ ما از سوزِ سرما می‌گریست

یکِ آنان صَد بُوَد در مالیات
غرقه در سیمایِ سود و مادیات

تهی است یکانِ ما، آقا بِدان
فرق دارد چشم،با گوش و زبان

یکِ تو یادآورِ شهرِ شلوغ
یکِ ما فرتوتِ پیری از بلوغ

یکِ تو ارباب و ما در زیرِ یوغ
تو زِ بَره میخوری، ما را زِ دوغ

گوش کن آقا، تهی ست اقبال ما
گِل سِرِشت از روزِ اول، مالِ ما

مال تو لبهایِ غنچه،چَشمِ مَست
مالِ ما، از رویِ خونآبه بِبَست

مال آنها بینیِ زیبا و ناز
مال ما یک دیگِ زشتِ رو به باز

سرخ شد رویِ معلم،سَر گذاشت:
رویِ آن دفترچه که، همراه داشت

باز کودک هی بگفت از قالِ خود
از گِلِ تقدیر و از اشکالِ خود

گفت آقا یک و یک، دو تا نبود
چونکه عمرِ دایه ام،یکجا رُبود

گفت آقا یک و یک، دو تا نشُد
تو زِ جنسِ زَر، ولی لیلا نَبُـــد

با تَشَر خواهی،که یک با یک کنَم؟
جمع و دو نامم به نامش این ستَم؟

مردنِ تو نیز با ما جور نیست
دفن و کَفنِ تو،چو ما در گور نیست

چونکه آن آقا شبیهِ میر زیست
مردنِ ما مردنِ یک سیر نیست

رنجِ نان و رنجِ آب و رنجِ مزد
فصل فصلِ اختلاس و شهرِ دزد

یــک نبود آقا مساوی از اَزَل
کو تساوی بینِ سیمین و بَدَل؟

ناگهان از پشتِ میز خود، بلند
گفت دلبندم،از این لحظه بِبَند:

جمع یک با یک شَوَد(سطری زِ آه)
سالیانِ رفته یِ بی سر پناه

جمع کن منهایِ خود، زین پس بگو
قصه یِ بدبختی از این گفتگو

یک زِ یک، دیگر نباشد یک سوال
یک همان سطرِ سیاه است و محال

گفت بنویسید بر تخته سیاه
پینه یِ بسته یِ مادر،رنج و آه ....

چون معلم اینها را می نوشت:
خشتِ اول کی بُوَد تمثالِ خِشت

گفت زین پس یک نویسیدَش،ولی:
فرق دارد دفترِ او با علی

یک میانِ ما یکِ بی پیکرَست
تویِ شهرِ کدخدا،یک لشکر است

بعد از آن روز و از آن گفتارِ ما
بینِ صفر و دو شُدَست رفتارِ ما


گفت آخر، در مسیرِ جاده ها
فرق دارد ژِنِ آن درمانده ها ....

_________________________

شعر- عیسی نصراللهی

درود بسیار زیبا و ژرف

درود بسیار زیبا

درود استاد
زیبا سرودید

درودتان شاعر گرامی
واقعا زیبا بود
غمگینی استادانه و زیبا خواندم
دست مریزاد

با درود
به دوره کمال در شعر رسیده‌ای عیسی‌جان تبریک
🌹🌹🌹

سلام چه بلند و با حوصله سرودید استاد چقدر زیبا و خواندنی بود

سلام و درود بر اندیشه پاک شما
بسیار زیبا و دلنشین سرودید و ماندگار
برقرار باشید استاد🌷🌷🌷
سروده شما منو یاد شعر "درس بابا" از استاد پور عباس انداخت و اون شعر یه لحظه پیش چشمم تداعی شد🌷

بازهم جا داره بگم درود بر شما جناب نصراللهی 🌷🌷🌷

سلام استاد خوشحالم باز از دانش شما خواندم

درود بر شما استاد ادیب و بزرگوار

مانا باشید به مهر و الطاف حق

سلام
البته قبلا هم این مضمون را خوانده بودم . اما تلاش شما و پشتکارتان درین شعر ستودنی بود .

درود برشما

شعری زیبا و اجتماعی

لایک شد شعرتون دوست عزیزم🌹👍

عالی بود

سلام و عرض ادب
سروده ای قوی و ارزشمند و آگاهانه خواندم از شما
قلم ماهری دارید
اندیشه ی نابتان آباد

بسیار عاااالی بود استاد ارجمند

درود برشما جناب نصرالهی

شیوا و ژرف و اندیشمند



همیشه به شعرو شعورو روشنا