یک:
ای شعرترین قافیه یِ شهرِ غزل ها
شب بویِ شبآهنگِ شررخیزِ عسل ها
ای آنکه درآزایِ خیالت شده گیسو
در رقصِ دل انگیزِ من و تنگِ بغل ها
ای قصه یِ شیرینِ پُر از گله یِ آهو
چَشمِ سیَهی گمشده در عمقِ مَتَل ها
در انجمنِ شعر، و یا کافه یِ تهران
دلدادگیِ من به تو گشتَست، مَثَل ها
وقتی که بگفتی تو از آن بوسه یِ یکریز
ورزیده حسادت به من آن شیخِ اَجَل ها
نافِ من و تو بر سرِ گهواره بریدند
یعنی که خیالم به خیالت زِ اَزل ها
چندی شده آشوب و جدال است برایَت
گیسو کِشیِ بیژن و من، بینِ جَدَل ها
از دور بدیدم که زمین از تَبِ لیلا
خشکیده میانِ قفسِ سردِ گُسل ها
ای کودکی ات قصه یِ زنبیلِ تو و بعد
من در پِی اَت از کوچه یِ معصومِ خَجَل ها
~~~~~~~~~~~
*خجَل،خجِل:شرمگین کردن،شرمساری
______________________________
دو:
بگو ای دخترِ زیبایِ سَر مَست
شَبِ شعرِ نخستم خاطرَت هست؟
همان لبخندِ شیرینی که یکریز
میانِ گونه هایت، چاله میبَست
گَهی بینِ غزالَم در غزل ها
چَریدی بر لبانِ سُرخِ یکدست
و یا یک قاصدک بودی که انگار
از آن شبهایِ یلدا، بی هوا رَست
هُمایِ بختِ من دربندِ گیس اَت
زِ چنگالِ خیالِ پیله، بُگسَست
بهاری پُر زِ گل در دشتِ سوسن
که در خوابِ خوشِ پروانه ها،جَست
تو اینک رفته ای از یادِ باران
شبیهِ چترِ زیبایی،که بشکست
گَمانم سایه ای بودی که در خواب
به مهتابِ درخشنده بِپیوست
بگو ای دخترِ زیبایِ پاییز
از آن شعری که گفتم،خاطِرت هست؟
_____________________________
عیسی نصراللهی
* پینوشت:
آمدی و گفتی که برگردم و من برگشتم ( همین)