آن روز ها

من بودم و یک مادرِ پُر رنج و درد

زیرِ امرِ یک پدر،

کز خشم سرآمدِ زمان بود.

مادرم گاهی که خون می خورد

و رنگین چهره بود!

به پدر خط و نشانه می کشید.

کین چنین و آنچنانت می کنم!

.........................

اما من در زیر بارش،

در کنارش خسته بودم.

پدر هر بامِداد می گفت:

بیا ای کوله مرجون!

زودِ باش، چَسبُو، بُوئمی،

وقت تنگ ست!

روُ کرم و مرتضی را کن خبر

در کومه هاشان، ای پسر!

چشم نداری تا ببینی

این همه بر خاک افتاده

سپیدار؟!

بید ها را ننگریدی،

مُرده اند؟!

و دیدم یک خِرَکدارِ غمین

بر دست او یک کاردِ خونین،

کز میانِ بیشه زار می آمد.

زیر لب می گفت:

عجب! ای دادِ بی داد!

چه خری بود!

یادم می آید

که او را جای یک گاری و اسب اش

از مرادعلی خرکدار،

با دو صد ذوق و دو صد خواهش گرفتم!؟

که نفرین بر تبر،

کز سپیدار جان گرفت و

وز منِ بیچاره رنج!؟

چرا رنج؟!

 پس بگذارم که شب آید،

و گرگان

اندک اندک

جانِ از رنجم بگیرند؟!

چون دگر به رنجِ سختِ ما

نمی خورد!

در خیالِ کودکی ام:

راستِ می گفت، از شکنجه،

او هراسان بود...

......................

کوله مرجون=در گویش لری=ابن ملجم مرادی.

چَسبو= تند و تیز.

بُوئمی= بابامی=پدَرَمی.

خِرَکدار= کسی که دارای چهار پایان است و از راه بارکشی ارتزاق می کند.

کرم و مرتضی= دو تا از افراد رنجمند بودند.

پژواره