پنجشنبه ۱ آذر
اشعار دفتر شعرِ شعله های شب شاعر بهروز عسکرزاده
|
|
|
|
ای زرمه‌بل!
گفتم که هردو نامت عزیز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته ناله هزاران درون آتش دل
به سوگ سرخ نهان شکوفه های بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته از لب می گریزد آه!
زهرخند جانگز مرگ است بر هستی
خندۀ پرتسخر یأس است بر امّید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ریزشِ یکسرِ دردانبوهِ زربرگانِ رقصان!
ـ زهرخندِ جانگزِ مرگ، بر امّید ـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زایشِ رازناکِ خورشیدی نخشبی!
با زرنیزه هایِ دیرتازِ نزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شادی زندگانی! تا چند این گم نشانی؟
غم آشیانی بتاران وین بوم شادی سرا کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مارمولکها بیهوده می کوشند ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از یوغ آزاد...
همیشه بیم داشته ام!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ستارگان رمه رمه می رمند ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
...
و دیگر هرگز شعری نمی گفتم
جز برای شادی.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رازشان دورآغاز است و
آزشان بی پایان! ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه که آدمی
چه دراز آرزو آفریده شده ست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم! انسان! هزاران سال در بندم؛ رهایی جــو!
من از روزِ ازل آزرده جان از جهــــل خونینم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگان با تازیانۀ مردگان
به دخمه ها رانده می شوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز در ژرفای دریای کبود
خیزابه هایی در جوشش است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و سپاه عظیم سکوت
هنوز تخمه می‌شکند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا سپیده ای پاک و پُرخِرَد بدمد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دیرندگی ابدیت دیده‌به‌راه سپیده‌ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی مردی غزل‌خوان می‌گذشت از کویِ مستان مست
|
|
|
|
|
مهرداد مانا
ابراهیم هداوند
محمد رضا خوشرو (مریخ)
سید هادی محمدی
میر حسین سعیدی 
فریباایازی روزبهانی 
داود تیموری 
