دلتنگی (عاشقانه ای خزانی)

درود استادبزرگوارم
تلخ اما بسیارزیبا بود

درود بزرگوار
جالب و زیباست

بسیار زیبا بود استاد گرامی بخصوص بند پایانی سپید
............................. درودبرشما

درود استاد گرامی
بسیار بسیار زیبا و هنرمندانه حسی تلخ را به تصویر کشیدید
بسیار لذت بردم و آموختم
احسنت و سپاس...

درود بر استاد عسگر زاده
بسیار عالی بود
لذت بردم
ممنون

درود

سلام و درود
تلخی روزگار بود در قاب زیبای واژگان
آفرین به ذوق شاعر

.................. .....................
بسیاااار زیباااا بود جناب عسکرزاده
هزارااان درود
.................. .....................
هدیه به اهالی خوب شعر ناب:

موسی مندلسون آهنگساز شهیر آلمانی، انسانی زشت و عجیب الخلقه بود. قدّی بسیار کوتاه و قوزی بد شکل بر پشت داشت. روزی در هامبورگ با تاجری آشنا شد که دختری بسیار زیبا و دوست داشتنی به نام فرمتژه داشت. موسی در کمال ناامیدی، عاشق آن دختر شد، ولی فرمتژه از ظاهر و هیکل او منزجر بود. زمانی که قرار شد موسی به شهر خود بازگردد، آخرین شجاعتش را به کار گرفت تا به اتاق دختر برود و از آخرین فرصت برای گفتگو با او استفاده کند.
فرمتژه به حقیقت از زیبایی، به فرشته ها شباهت داشت، ولی ابداً به موسی نگاه نکرد و قلب موسی از اندوه به درد آمد. موسی پس از آن که تلاش فراوان کرد تا صحبت کند، با شرمساری پرسید : آیا می دانید که عقد انسانها در آسمان بسته می شود؟!
دختر در حالی که هنوز به کف اتاق نگاه می کرد گفت : بله، شما چه عقیده ای دارید؟ موسی گفت: من معتقدم که خداوند در لحظه تولد هر پسری مقرر می کند که او با کدام دختر ازدواج کند. هنگامی که من به دنیا آمدم، عروس آینده ام را به من نشان دادند و خداوند به من گفت: همسر تو گوژپشت خواهد بود!
درست همان جا و همان موقع من از ته دل فریاد برآوردم و گفتم: خداوندا! گوژپشت بودن برای یک زن فاجعه است. لطفاً آن قوز را به من بده و هر چی زیبایی است به او عطا کن! فرمتژه سرش را بلند کرد و خیره به او نگریست و از تصور چنین واقعه ای بر خود لرزید. او سال های سال همسر فداکار موسی مندلسون بود...

عجب بر خرمن خمیازه پرستان
آتشی
زیبا بود ...

درودها بر شما
جز تحسین بر لبانم جاری نیست!
دست مریزاد

درود بر شما جناب عسکر زاده گرامی

بسیار زیبا بود و رقص واژگان شما قابل تحسین

احسنت بر ذوق و احساس شما

کلامی استوار وشیرین مبین تلخی ها

درودبرشما

درود و آفرین
لحظه هاتان پر موسیقی باد

دور از چشمِ شب
به سپیدسار ِ دستان ِ هم
بیاویزیم
و
شالیزار ِ تاراج نشسته را
بدوزیم به پلکِ صبح...
آبراهِ ژاله را
از چشمه ی پگاه
پیوند زنیم به دامنه ی خشکیده ی نگاه...
\" مرد ِ روزهای پیکار \"
در سیاهِ شب
بذر ِ مهر بکار..\"دلشید\"

درود بزرگوار..
بسیار دوست داشتم زیبانویسی و اندیشه ی بکرتان را..
زنده باد..

درود بر شما جناب عسکرزاده ی گرانقدر

بسیار لذت بخش و دلنشین بود سروده تان
در وناه حق

در پناه حق

سلام عسکر زاده عزیز زیبا بود بزرگوار

سلام و درود جناب عسکرزاده استاد گرانقدرم
دلی که آتش ست زبانه زن
و خرد ، بوته یِ گون
ترکیبات بی نظیر و واژگان هم خون چه عالی سروده ای ست!
می آموزم استاد عزیز از کلک توانمند و پر محتوایتان
بسیار زیبا به دلم نشست
•~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•° •~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•°
اگر می گویند ذکر کنید ، منظور این نیست که یک تسبیح دستمون بگیریم و بگوییم: یا الله ، یا رحمان ، یا رحیم و ... ،اسم ببریم! اینها ذکر نیست. ذکر اینست که او در کل زندگی ما حضور داشته باشه. اگر یک اسم خدا جمیل است، پس باید در معماریمان باشد، توی رفتارهایمان باشد، تو لباسمون باشد تو ظاهر و باطنمون باید باشد، تو صحبت کردنمون باید باشد. کو جمیل!؟ که تو می گویی من ذاکرم! هر کس ذاکر نباشد به اسماء الله زندگیش سخت ، معیشتش تنگ می شود . الهی قمشه ای
•~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•° •~*♥*~•° ♡♡♡ ♡♡♡ •~*♥*~•°
همیشه باشید و بسرایید