گم‌نشان

درود بزرگوار
بسیار زیبا و دلنشین بود
مبین مشکلات جامعه
دستمریزاد

سلام و احترام‌

زیبا بود و آهنگین با واژه گزینی خوب

اما بسیار غمگین و تیره نمود

درود استاد

سخن‌تان را درود. استاد فرزانه

راستی درباره ی ریشه‌ی واژه‌ی \"مَرد\"، فرمودید و من هم خیلی بررسی کردم. به نتیجه‌ای که واضحاً بگوید این واژه یعنی چه نرسیدم.
مانده اینکه زبان هخامنشی و اوستایی را دنبال کنم و بگردم دنبال کتاب‌خانه‌های سوخته و غارت‌شده.
تفسیرتان را از این واژه آموختم و پذیرفتم.
همچنین این پرسش هم برایم باقی‌ست که چرا وقتی به یک نفر می‌گویند \\"نامرد\\" ناراحت می‌شود؟ وقتی \\"مرد\\" به معنای مردنی باشد، قاعدتاً نامرد جدای از نفی جنسیت، معنای نفی میرایی یا همان جاودانگی را هم می‌تواند بدهد.
البته می‌توان پذیرفت در زبان در گذر زمان این دست تغییرها پیش می‌آید.

دُم به دُم دراز دُم شب است؟!
سلام
یعنی چی آقا؟

سلام بر شما
نمی‌دانم "دُم‌به‌دُم" را متوجّه نشده‌اید یا "درازدُم" را و یا "درازدُم‌شب" را!
ولی اگر معنیِ همۀ این ترکیبات را فهمیده باشید، درکِ جمله و برداشت از آن به عهدۀ خواننده و مخاطب است نه گوینده.

درود جناب عسکرزاده عزیز
لب مریزاد و شکوه قلم تان جاودان
و حُسن ختام این سُروده که ( آه روزِ گُم نشان ) هست و بویژه قافیه ی آن , که( نشان ) می باشد در توالی قافیه ها در کُل سروده وقتی به آن نگاه می کنیم هم خوش و بجا نشسته است و هم موسیقی کناری را با حضورش به اوج رسانده . از نظر من حتی می توانست آخرین مصراع به تنهایی یک بند واکاست تک مصراعی مستقل باشد .با کمی فاصله گرفتن از مصراع قبل ش /

مطالب درخوری هم که در مورد واژه ی مرد نوشته بودید خواندم . اگر اجازه بدهید در ادامه ی مطلب پربارتان خدمت آن دوستمان مختصری را عرض کنم

همانطور که امروزه شاهد گویش ها و لهجه های مختلف هستیم . در فارسی باستان هم همین وضعیت بوده . منتها استناد زبانشناسان ما به منابع و اسناد بجای مانده از آن زمان هست . و این منابع نماینده ی همه ی آنچه بین گویشوران زبان پارسی در فلات ایران و در آن زمان جاری بوده نیست .

واژه ها به مرور زمان به سمت نرم شُدگی حرکت می کنند . و این نرم شُدگی بواسطه ی ( هم خوان ها ) صورت می گیرد . هم خوانها همان مصوت های نزدیک بهم هستند . مثلن ( ت ) و ( د) با هم همخوان هستند . یعنی در نرم شُدگی زبان , واژه های مختوم به (ت ) می توانند به همخوان خود که ( د ) هست مختوم شوند .

مثلن همخوان ( پ ) هم ( ب) هست و هم ( ف)
مثلن همخوان ( گ) می تواند ( ج)یا ( ژ) باشد و همخوان ( ژ ) باز می تواند ( ز ) باشد .

گاه پیش می آید که یک واژه در مسیر تاریخی خود بارها و بارها تحت تاثیر همخوانها قرار بگیرد و تغییر فرم دهد . برای همین در گویش های ایرانی که ریشه در فارسی پهلوی و یا باستان دارند گاه شاهد تلفظ در آوایش در بین گویشوران باهمدیگر هستیم .

گاه ریشه ی چند واژه یکی هست ولی مفاهیم آن واژه ها متعدد است . و این بخاطر توسعه ی زبان برای برآوردن نیاز جامعه در سیر تاریخی خودش هست .
مثلن ( مرد ) و (مرگ) در کهن ترین شکل خودشان به یک ریشه ی مشترک میرسند .

( مَرت یا مَرِت) به خاطر همخوانی که ( ت) با ( د) دارد . در سیر تاریخی خودش به سمت نرم شدگی حرکت کرده و شده است ( مَرد )
در گویش های ایرانی حال و حاضر واژه ی ( میره ) بمعنای شوهر و مرد در لری
بکار میرود . که دگردیس همان ( مَرِت ) هست .
در ضمن ( میر ) اشاره به ( مرگ ) هم دارد . برای همین هنوز هم (مرگ و میر ) را در فارسی امروزی باهم بکار می بریم .

واژگان عربی ( امیر - امرا - اوامر - امر - مامور - ووو... ) با تمام معانی که به آنها سنجاق شده , ریشه شان بر میگردد به همین بنواژه ی ( مرتیا ) در فارسی . حتی واژگان عربی ( مُرید و مُراد ) هم, ریشه در واژه ی ( مرد ) فارسی دارد .

به بُن واژه ی ( رُست ) دقت کنید . بمعنای رُستن
همین بنواژه در گویش های ایرانی مثلآ در لری بصورت ( رُشت) تلفظ میشود . خب حالا حرف آخر آن چیست ؟؟ ( ت)
همخوان ( ت) چیست ؟ می شود ( د)
در نرم شدگی زبان واژه ی ( رُشت) تبدیل می شود به ( رُشد )
و با وارد کردن آن در دستگاه صرف و نحو عربی این واژه ها استخراج می شوند ( ارشاد - مُرشد - راشد - رشید و ... ..)
یعنی بنواژه ی واژگان عربی ( ارشاد و مُرشدو راشد و رشید و ... ) همان ( رُست و رُشت) فارسی ست . که در نام ( رُستم) هم بکار رفته .

در برخی گویش های اکنون ایران هنوز هم میگویند ( رُشت)

به این شعر برخاسته از فرهنگ عامه دقت کنید :

برادر با برادر پُشت بر پُشت
برادر با برادر می کُند رُشت

مفاهیم چیزی هست که ما انسانها به فرم ها میدهیم . هر واژه ای هم یک فُرم است . و در دگردیس شدن آن فرم می تواند مفاهیم جانبی که ریشه در مفهوم اولیه داشته باشند را بخود بگیرند .
زبانهای هند و اروپایی ریشه ی مشترک دارند . بسیاری از واژگان هند و اروپایی وارد زبان عربی هم شده است .
عربی که بعد از اسلام و با ابداع دستگاه صرف و نحو توسط ایرانیان به این حجم از گستردگی امروزش رسیده بسیاری از توان خودش را متکی به واژگان وارداتی از دیگر زبانها و بویژه از فارسی پهلوی ست .
عربی با عبری همریشه اند . ولی زبان عبری چون دستگاه صرف و نحو نداشته حالت کهن خودش را بیشتر حفظ کرده تا زبان عربی

از بابت زیاده گویی عذر میخواهم

سلام اثر را خیلی ملتفت نشدم شاید بامزاج خونیم نسازد چون من مثبت بینم باری حضورتان را تبریک و استدعا دارم تداوم بخشید تشکر

درود استاد عسگر زاده
چون همیشه زیبا و خواندنی سرودید
پر از تعابیر و واژه های ناب
باشید و بسرایید
برگ زندگیتان همیشه سبز

درود بر شما شاعر گرامی
و سپاس از حضور ارجمندتان.
تندرست و شاد باشید و بسرایید.

درود بر شما گرامی

و سپاس از حضور ارجمندتان.

درود برشما جناب عسکرزاده گرامی نیمایی زیبایی
بود
وسپاس از مطالبی ارزنده ای
که در مورد واژه مرد نوشته بودید
قلمتون ماندگار

سلام و عرض ادب و احترام
جناب عسگر زاده گرانقدرم
شاهکار زیبایی را از شما خواندم
و غرق اندوه اش گشتم
اندوهی که از شب می آید
و چاره ای برای سپیده های بیدار نمی ماند!!!
از موسیقی درونی و گیرایش چیزی نمیگویم
چرا که کاملا آشکار است
ویژگی اصلی این شعر زیبااا
حرکت روی صدای کسره است
و تکرار این صدا پدید آورنده ی آهنگی
یک دست در شعر است
و منظور مأیوسانه ی شاعر را می رساند

آوردن واژه های چیره و تیرگی
در کنار هم آوای دردمندانه ی شعر را
غنا بخشیده است
این شعر یک مصیبت نامه ی غمگین
و در سوگ روز است پس می تواند
به اوضاع امروز و غروب همه ی روشنی ها
و امید ها مرتبط باشد

خزیدن در شب فعل خزیدن از صفت مار است
هم نماد تنبلی ست و هم خبر از حیله و فریب می دهد

چشمه زرین خاوران که استعاره
و لقب قشنگی واسه خورشید است
و سوف احتمالا بحث فردا و آینده ست
که در این شعر به آن نگاهی مایوسانه دارد

از زیبایی این شعر هرچقدر بگویم کم است
لذت بردم و خوشحالم که سایت شاعرانی همچون شما دارد

در پناه خداوند شاد و تندرست باشید

قلم تان سبز

دورد برشما استاد عزیز جناب عسکر زاده زیبابود 🌻🌺🌻🌺🌻🌺🌻
🌹⚘️🪻🌹🌸🌸
🪻🪻🪻🌹🌹
⚘️⚘️⚘️⚘️
🌺🌺🌺
🌻🌻
❤️