به خانه بر می گردم

من شعر نیستم.     می خواهم چیزی یگویم
انسانم    از کاری از     انسان به انسانم
از طوفان    از گناه.        از شیطان های زالوصفت
چطور توانستند                خانه خرابی را
چطور بر خرابه             خانه ساختند
به خانه بر می گردم
دیدم خانه ای نسبتا         نیم آباد
دری باز و صدای            ندارم ندار می آمد
خانمی با لباس چروک   و بی حوصله کنار ایستاده بود 
دخترکی با موهای بلند.      و پسری رنگ پریده
و عکسی که به دیوار            کج آویز بود 

بی اختیار چشمم به درون  خانه افتاد
که خانم داد. زد هان چی 
آدم زند مرده ندیده ای.             فراموش شدگان را ندیده اید
حیران  شدم عقلم کند شد.        آشفته ماندم
مردی پشمالو را دیدم        نگاهی بر چشمانش کردم
ترسیدم خواستم بروم.        گفت نروید. بایستید
من انسانم       
تو هم بگو من انسانم.           من در ستم زمانم
من وسیله ی زندگی دیگرم.       
وقتی لبانش را باز کرد.           گوشت سوخته ای نمایان شد
گفت خب چه خبر             ببخشید من بیمارم
گفتم مگر دکتر وجود ندارد
گفت چرا من درمان ندارم
تو فکر می کنی من زنده ام
به دنیا بگو  من زنده ام
بگو من از جمله فراموش شدگانم
من متهم هستم    متهم به رنج خفت
من قربانی مواد مخدرم
این یک حقیقت. یک حقیقت
خود را کمی کنار کشیدم
گفت من چیزی مخفی ندارم
من از سایه هم می ترسم
من که زند نیستم مرده ام
اینجا گورستان حیوانات است
من کفن و کور هم ندارم
آمد برود بیرون بچه گفت
بابا کی می آیی
گفت به خانه بر می گردم
گفتم خدا یا همه اسرار از تو 
یکی باید بلند شود
اراده کند 
یه جایی یاد باشد        یکی فکر کند 
اعتیاد چه کلمه ی زشتی 
مثل میش.  مثل. بره.       
بدست کفتارها    گرگها       فروشندگان   سازنده گان
تولید کننده گان        اینها دیگر کیند
دنیا بر گار ی حماقت      سواری می کند
چه کار  کثيفی   انسان را به حیوان تبدیل می کند
ای عزیزان بشر دور شد
الف هرز تمام مزرعه را گرفت
ای پارسایان جامعه را از آشفتگی در یابید
تو می توانی.     یک نفر را نجات بده
۸. ۱۲. ۹۹.  
طوبی آهنگران