دوباره در پاییز

دوباره در پاییز 

در پی ات 
با بیقراری منتظر 
این دل آشفته وخالی زمهرت 
آشنا !
با رفتن ات ،
پشت سر 
پنچره خانه سردم بسته است 
راه عبور هم بسته ،
پشت سر جسم وتنم فرسوده است ،
پشت سر خاطره ای نیست مرا در خانه 
ودر تابش این بیراهه ،
لیگ اینک
دست از دامان غم برداشتم 
تا که شاید ،
رو کند از اندرون نور وامید 
گرچه هر دم سوزشی دارم زجان 
لیگ اینک ،
در پی اش دل بسته بودم من باو،
دیدمش مات وبس افسرده 
در میان این همه تاریکی ‌ابهام 
رنگ ورخ غمگین اش را 
در دل رنگ زرد پاییزی
ان چنان بی رمق و وامانده 
کرده پنهان جاری 
در میان این همه ازردگی
خون بر دل ، مهر بر لب خاموش 
با هزاران پرسش نا گفته هنوز ، 
بشودم سخت سراسیمه وتنها

وکمی هم افسرده در رگ تنگ غروب ،
در میان دخمه سرد وبی رمق تنهایی
با دیدن جسم آشفته و دور از خود وخویشتن اش ! 
دو باره در پاییز !
وفکر کن که 
چه تنهاست 
وخوب میدانم، 
همیشه فاصله ای هست بین فصول 
با هر بار رفتن وامدن انسان ها ،

وفلسفه بود ونبود !
بهرام معینی (داریان ) آذر ماه ۹۹