آشیانه ای برای بودن

ومن
چون پرنده ای
بی آشیان
تا ابدیت
بر کف دستانِ به قنوت
گرفته ات
لانه خواهم ساخت
ودر سر مرز
حکومت تنت
وخاطرات گذشته مان
ماوا خواهم کرد
‌اشیانه ای خواهم ساخت
اشیانه ای سر شار از مهر
ومحبت
وتهی از نفرت وکین !
تا فاتحانه
قلبت را تسخیر کنم
ودر صفحه شطرنج گونه ذهنت
ودر تقدیر
ودر زمانی که
تو نیز
با بودنت
مرا بسوی
عشقی مقدس
که در من شناور است
وقداستی
که هیچ گاه
پایانش را نخواهی فهمید
روان ساخته ای
شاید در ان هنگام
ودر تصویری بجامانده
از گذشته
که اغازی برای
با هم بودن است
‌حسی مطلق
در ان جان می گیرد
به تویی که همیشه در قنوتی
تقدیم گردد
در همان خانه
سر شار از زیبایی
واشیانه ساخته شده
در تفکراتم
وبر دست های
به قنوت رفته ات
وتا ابدیت !
بهرام معینی (داریان ) مرداد ماه ۴۰۱