غزل باران

درود بزرگوار
بسیار زیبا و شورانگیز بود
دستمریزاد

درودبرشما
شعرزیبایی بود

سلام بر هادی محمدی عزیز
سروده ای پردرد بود
از آن دست اشعارت بود که من هم میتوانم به اندازه ی درکم از آن برداشت کنم
درود👏👏👏🌺🌺

جسارت میکنم این شعر را از شعر قبلی بیشتر دوست داشتم.
.

و بسیار زیبا.

سلام
بسیار زیباست
موفق باشید

یا رسول الله!

مثل تو دیگر در پهنه زمین

تکرار نخواهد شد

اما با تکرار صـلوات بر تـو،

نور حضورت را در

قلب خود احساس مى کنیم

رحلت پیامبر اعظم (ص)

و شهادت امام حسن مجتبی (ع) تسلیت باد

درود جناب محمدی استاد بزرگوار

بسیار زیبا و عالی بود
در پناه خدای مهربان باشید

بسیارعالی

هادی جان سلام
اسمت را پایین اشعارت بنویس

زیبا بود درودها برشما

قلمتون مانا

سلام شاعر گرامی زیبا است شعر شما

قوی بود

درود
بسیار زیبا بود
قلمتان نویسا مانا و برقرار باشید

🌼🌼🌼

سلام ....🦋


بیت بیت این شعر شاه بیت محشری است
خیلی عالی بود و از قلم توانا و ذهن بیدار شما جز شاهکاری چنین همه چیز تمام هم انتظار نمی رود ...
سپاس بیکران بابت اشتراک این موج احساس دلپذیر 🍁🍂

من مانده ام با اِنتهایِ درد، در امتدادِ خیسِ بارانها
با نَعشِ خود خَط میکشم هَردَم،  برروی احساس خیابانها

وقتی که پای فکرِ من از تَب، تاوَل زده برروی لَب هایم
تُف میکنم بَرنُطفه هایی که، بیرون جَهید از نافِ انسانها

یَخ بسته جسمِ پوچ و تب دارم، بر دستهایِ سردِ بیخوابی
زخمی شده روحم به هر کابوس، در زیرِ تیغِ تیزِ دندانها

هَرشب میانِ  بَسترم یک زن،  در اِنزوایِ خویش می نالد
آن سو، دَرونم دُختری بی تاب ، خوابیده رویِ موجِ  هذیانها

بَر بیت های خیس و آواره ، غَش کرده ام راه فرارم نیست
با مولوی، در مثنوی ماندم، در ساعتِ صِفرِ نیستانها

دارد قطارِ حادثه از دور، هو هو کُنان می آید از شعرم
اما، دِگر پیراهنِ نَفتی،  خُشکیده رویِ قبرِ دِهقان ها

از من کسی یادش نمی آید، مَحوم در این تاریخِ استبداد
بر توپ ها بستند جانم را، در انجمادِ تلخِ دوران ها

آخر چرا در من فرو رفتی، ای حضرتِ پَستی، تمامِ درد
قِی کرده ام تَه مانده هایت را، برنُسخه پایانِ درمانها

(هادی محمدی)


این بار هادی محمدی عزیز پنجره ی سبزِ شعرِ خود را بسته شاید به این دلیل که مچِ منِ فضول را بگیرد تا بار دیگر بدون مجوز به شرح و واکاوی آثارش نپردازم.
اما و جسارتن؛
درون مایه ی این غزل مانند اغلب اشعار یا - تقریبا همه ی آثار هادی محمدی - از مضامینِ به روزِ اجتماعی بهره می برد اما به نظرم نمی توان رد پای عشق را در این آثار پاک کرد و از مقوله ی عشق غافل شد. به زعم کمین شاید بتوان عشق را بعنوان عامل اصلیِ خلق این آثار معرفی کرد.
دوستانی که آثار هادی محمدی را دنبال می کنند قطعا زمزمه های خفیف اما دردآلودِ یک عشق را حس کرده اند که در بطن متفاوت و اعتراض آمیز آثار او هنوز حرمت دارد و مورد ستایش او واقع می شود.
محتوای این شعر نیز یک بعد اجتماعی با محوریت "درد" دارد و یک بعد خصوصی با محوریت "عشق"
تلفیق این دو بُعد ویژگی شعر شاعر را رقم می زند.
ابتدا برای آنکه به جایگاه عشق در شعر هادی محمدی برسیم مثالی می زنم.
قرن ها پیش شاعر دل و جان خود را به بوته ی خشکی تشبیه میکرد که در آتش عشق معشوق می سوزد؛
"ز عشقت آتشی در بوته دیرُم
در آن آتش دل و جان سوته دیرُم
سگِت گر پا نهد بر چشمُم ایدوست
به مژگان خاک راهِش روتِه دیرُم"
تصویر به آتش کشیدن یک بوته؛ با آنکه اوجِ درد، شکوِه و گلایه و حتی اعتراضِ یک عاشق را در مواجه با مصائبِ عشق نمایان می سازد، اما به قدری زیبا و شاعرانه است که نه تنها کوچکترین ذره ای از بی حرمتی به عشق یا بی احترامی به معشوق حس نمی شود بلکه جایگاه والای هر دو را بخوبی در نظر مخاطب مجسم می سازد.
در قیاس با مفاهیمی از این دست، در شعر هادی محمدی به تصاویری بر میخوریم که نشان میدهند شاعر بخوبی ماهیت عشق و درد را درک می کند.
بدیهی است که امروز نوع برخورد و یا عکس العمل عاشق هنگام روبرو شدن با غم و درد و حتی شادی - نسبت به قرن ها پیش - متفاوت باشد.
تصویر شاعر در حالیکه نعش خود را کف خیابان می کشد یا تصویر آوارگیِ شاعر و یا "تف کردن" یا "قی کردن" شاعر؛ ذهن مخاطب را درگیر مفاهیمی می کند که بی شباهت به مفهوم آتش زدن بوته نیست با این تفاوت که محلِ نظاره ی این تصاویر و اتفاقات از یک صحرای دور افتاده و بدون تماشاگر، به کف خیابان و بطن جامعه تغییر می کند.
تصویر شاعر و "هر شب یک زن"...بیانگر تکرار و کثرتِ درد یا دردهایی ست بی انتها که از یک سو فرهنگ و شعور اجتماعی را نشانه می رود و از سویی زخم عشقی بی فرجام را سر باز می کند!
گفتار و یا لحنِ نوشتاری در این غزل بخاطر ظاهر نو و معترضانه ای که به خود دارد ممکن است ذهن و توجه مخاطب را به سمت و سوی مکتب "پسانوگرایی" سوق بدهد اما انسجام و هماهنگی بین عناصر هنوز باقی و پابرجاست. این فقط صورت ماجراست ویژگی شعر هادی که موجب جذابیت آن - بطوری خاص - می شود این است که این سراینده به "لطافت و زیبایی" گره می زند این زخمها یا نارسایی های عشق را به معضلات "فرهنگی-اجتماعی" جامعه ی خود.
- سراینده در همان آغاز از دردی حرف می زند که به زعم او تمامی ندارد. شاعر "با انتهای درد" مانده است نه "تا انتهای درد".
- سراینده "با مولوی در مثنوی می ماند" نه در مثنوی با مولوی!
او مولوی را دنبال می کند اما در مثنوی جا میماند.
- در بستر شاعر می توانست تصویرِ یک مرد(خودِ او) در انزوا و تنهایی رقم بخورد اما حضور یک زن در بستر شاعر به زیرکی رقم میخورد تا هم یک معضل فرهنگی-اجتماعی را شفاف تر و واضح تر تصویر کند و هم داغ یک عشق بی فرجام را تازه.
در همه ی این موارد نکات ظریف و قابل تاملی وجود دارد که لذت کشف آنها را به مخاطبین ارجمند می بخشم تا به ساختار اثر بپردازم.
ساختار غزل را با اقلیم یا حال و هوای آن بسیار سازگار دیدم. هم ساختار غزل نسبتا تازه است و هم حال و هوای غزل به روز. مضمون غزل از گونه ایست که عبارات، ترکیب ها و واژه های بکار گرفته شده در آن، به قاعده، معقول و متناسب با ساختار آن اند. حتی مفاهیم نیز.
وزن آن تشکیل شده از ارکان:
"مُستفعلُن مُستفعلُن فَع لُن"
یا با آهنگی دیگر؛
فَع لُن مفاعیلُن مفاعیلُن"
که در هر مصراع دو بار تکرار می شوند و گواهی میدهد که سراینده به خوبی با موسیقی شعر و اوزان عروضی آشناست. اصطلاحا به اینگونه اوزان، اوزان "دوری" گفته می شود و چند دهه ای بیش نیست که از تولد این قِسم اوزان میگذرد. تکرار یک وزنِ متناوبِ سه یا حتی چهار رکنی در هر مصراع - ضمن حفظ ریتم و آهنگ - راهکار تازه ایست برای تطویل مصاریع که امروزه عنوان "دوری" به خود گرفته است.
"دور" به معنای گردش و تکرار، اصطلاحی است که در موسیقی قدیم - برای تکرار یک میزان - بکار گرفته می شده است.
از آنجا که شعر و موسیقی دو مقوله ی جدایی ناپذیرند طبیعی به نظر می رسد که با ورود کلام(شعر) به دنیای موسیقی و یا ورود موسیقی به دنیای کلام(شعر)؛ اصطلاحِ "دور" هر دو را در بر بگیرد تا هدف مشترک از تلفیق هر دو حاصل شود.
دور یا تکرار را میتوان پایه و اساس شکل گیری این اوزان دانست. با اینکه این قبیل اوزان - به هر نحو - جای پای خود را در شعر امروز باز و محکم کرده اند؛ هنوز برخی شارحین و مفسرینِ علم عروض که طرفداران این قبیل اوزان هستند، به پیوست توضیحات و دلایل خود - مبنی بر تطویل مصاریع - به اشعار بزرگانی چون حافظ و سعدی و.. رجوع می کنند و ابیاتی را برای قیاس و استدلال خود شاهد و مثال می گیرند !
مثال
کشتی شکستگانیم، ای باد شرطه برخیز
باشد که باز بینم، دیدار آشنا را
وزن بیت بالا از حضرت حافظ از تکرار:
"مفعولُ فاعلاتن، مفعولُ فاعلاتن" شکل گرفته است که امروزه - بدرستی یا به غلط - از این وزن بعنوان یک وزن دوری یاد میکنیم. (بدون توجه به این مهم که این وزن از چهار رکن مقرر تجاوز نکرده است)
حتی در آثار "بیدل دهلوی" شاهد غزلهایی هستیم با مصاریع بلند که اما بیدل هم از چهار رکن بیشتر استفاده نکرده است:
"مفاعلاتن مفاعلاتن مفاعلاتن مفاعلاتن"
"زِهی به شوخی بهارِ نازَت شکسته رنگِ غرورِ امکان
دو نرگست قبله‌گاهِ مستی دو ابرویت سجده جای مستان"
نه اینکه مخالف این قسم اوزان(دوری) و شیوه ی تطویل مصاریع به شکل امروزی باشم اما به زعم کمین دلایل این مفسرین - در مقامِ قیاس و تفسیر - اهمیت یا جایگاهِ قابل ملاحظه ای ندارند.
مع الاوصاف اثر را یک اثر "نوین" دیدم و البته هیچ تمایلی برای بکارگیریِ اصطلاح "پست مدرن" در این حیطه ندارم. چرا که این مکتب در اصل بجای دیگر و به فن دیگری تعلق دارد و معتقدم پایِ این اصطلاح نیز مانند اصطلاح "دوری" اتفاقی وارد عرصه ی شعر شده است.
در پایان امیدوارم که جسارت و اطاله ی کلامم را بخشایید.

با احترام
ابراهیم هداوند

باعرض سلام
شعرزیبا
چیدمان زیبا
قلم توانا
همیشه برقرارباشید
درود برشما شاعرواستاد گرامی

درود
زیبا سرودید استاد
دستمریزاد

به به به
سلام استاد عزیز و توانمند برادرم هادی جان
بسیار بسیار ناب و دلنشین و ارزشمند
عالی بود

درود هادی عزیز شاعر خیلی خوب
بسیار عالی
دست مریزاد👏👏👏⚘⚘⚘

سلام
حزن آلود بود
امیدوارم سروده ی بعدی شما سرشار از شادی و عشق و امید باشد ،بی شک از قلم خلاق و توانمند شما عاشقانه ای محض خواندن دارد
موفق باشید

سلام و درود جناب محمدی عزیز
غزلی سنگین و پر از واژه های تازه
لذت بردم از خواندنش
شاد باشید و سلامت

درود بر استاد محمدی گرامی وبزرگوار🌹
" آخر چرا در من فرو رفتی، ای حضرتِ پَستی، تمامِ درد"

عالی بود و ارزشمند . به قول بودا" زندگی رنج است" و دراین زمانه بیش ازهروقت دیگه ای من ایمان آورم به این تعبیر.
قطعا" با این مصرعهای طولانی ،خیلی سخت میشه نوشتن شعر کلاسیک(دیدم که میگم🙂) ، مگر برای استادان .
🙏🌹🙏🌹🙏🌹🙏🌹

سلام و درود
زیبا ولی دردناک قلم زده اید.
به امید روزهای بهتر

سلام و احترام استاد محمدی ادیب
به کار گرفتن تاریخ و هنرمندانه استفاده کردن از واژه در ایجاد مفهوم شعرتان عالی بود
درود برشما

درود جناب محمدی گرامی
بسیار عالی

درود برشما

بسیار عالی و زیبا سروده اید

قلمتان توانا

درودتان برادر شاعرم
استادانه و خواندینست، اثری که چونان سرایشات ارجمند دیگری از شما ، مداقه ی بسیار میطلبد..
تمامی غزلهایتان عالی بود..
بهره و لذت بردم
شادیهایتان آرزوست
با احترام

درودتان استاد جناب محمدی
بسیار زیبا غزلی ناب
مانا قلم توانمندشما استاد

درود بر شما استاد محمدی عزیز
هضمش بس سنگین و دشوار بود
اما ترکیب های به شدت ذهن فرسایی و بدیعی به کار بردید که خیلی برایم جالب به نظر آمد
می آموزم محضرتان
شادکام و برقرار باشید

⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘

سلام
دوست گرامی
باهزار احسنت

درود بر شما زببا بود

درود بر شما جناب محمدی عزیز

بسیار زیبا ،قلمتان مانا⚘

درود های فراوان وارادتی بی پایان جناب هادی محمدی استاد و ادیب گرانقدر
بسیار شیوا ونغز ودلنشین
قلمتان ماندگار
در پناه حق
ایام بکام
🌷🌷🌷

درود جناب محمدی بزرگوار
سنگین و خوش وزن بود 🤍

درود بر شما جناب محمدی بزرگوار
وقتی که پای فکرِ من از تَب، تاوَل زده برروی لَب هایم
تُف میکنم بَرنُطفه هایی که، بیرون جَهید از نافِ انسانها
بسیار لذت بردم از سروده زیبایتان
بمانید به ناب

سلام و درودها بر سید هادی محمدی عزیز
اندکی غم داشت
دلت بی غم باد وروزگارت
به شادمانی

درود و عرض ادب و احترام فراوان خدمت شما استاد زیبا نگار و زیبا کلام
بسیار عالی و شاعرانه

زیبا بود قلم تان مانا

سلام و عرض درود خدمت جناب استاد محمدی غزلی بسیار زیبا سرودید قلمتان ماندگار

دارد قطارِ حادثه از دور، هو هو کُنان می آید از شعرم
اما، دِگر پیراهنِ نَفتی،  خُشکیده رویِ قبرِ دِهقان ها

ماشاالله... ماشاالله
خرسندم از خوندن این شعر فاخر
سپاس برای بازنشرش

تموم ابیات حرفی برای گفتن داشت
و بیتی که در بالای کامنت آوردم بسیار برایم لذتبخش بود

استفاده از اشارات و تلمیحات برای ساختن تصاویر زیبا و تعابیر تازه، چیزی نیست که یک شبه به دست بیاد، کاش دوستان جوان و هنرآموزان شعر، چنین اشعاری رو سرسری نخونن، و بعنوان یک شعر درسی بهشون نگاه کنن و با دقت و تلاش، لایه های معنایی و تناسبات رو کشف کنن
سلام آقای محمدی عزیز
سپاس و تبریک برای این شعر با کیفیت
زنده باشید

درود بیکران بر استاد محمدی گرانقدر
غزل بسیار زیبایی است و تصویری تمام قد از غزل سرایی به سبک مدرن و امروزی
سلامتی و شادکامیتان را آرزومندم

درودها جناب محمدی
زیبا و بدیع سرودید، مانا و پرتوان باشید

سلام و درود
جناب محمدی گرانقدر
توانمندی شما در سرایش، ستودنی است.
امید که امیدوارانه تر بسرایید
پیروز و بهروز باشید در پناه یگانه ی مهربان

سلام و درود و عرض ادب، خداقوت،
لطفاً با سرایش سروش هایی زیبا و ناب، در گسترش این گونه ی پیشرو، مددکار باشید!
فراوان سپاس
تقدیم تان:

سروش1
آن زمان، سوژه را نمی دیدم

از طراوت، گلی نمی چیدم

عجیب بود

از کنار نسیم، رد می شدم و

بوی درود آسمان را نمی شنیدم

حالا چه کنم؟!

آرامم نمی گذارد

آرامم نمی گذارند

هجومِ

آرامشِ

سروش های

عاشق.

سروش 2

مست ساغر به دست(!) مستم کن!

بی غم از بُرد و از شکستم کن!

برنَدار از سرِ دلم دستت!

دوست(!) بر دوست(،) پای بستم کن!

مست ساغر به دست نیلوفر(!)

مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
شعر سروش
محمدعلی رضاپور (مهدی)


(سروش: گونه ای از شعر پیشرو، اصالتاً برای کوتاه سرایی و برپایه ی همانندگریزی در لَخت پایانی.

شعر پیشرو: آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو، دارای گونه هایی همچون
سه گانی، سروش، سه گلشن، شعر سبز یا چندآهنگ و شعر تک.

مکتب ادبی نورگرایی:
مکتبی نوپا و بومی، برپایه ی
ترسیم طبیعت و سنت با قلم موی معنویت بر بوم پسامدرن)

درود هادی جان
بسیار زیبا و استادانه سرودید.
خدا یارتان باشد تا همیشه ناب بسرایید.

عرض سلام ادب و احترام
استاد ادیب و گرانقدر
بسیار عالی
قلم زرینتون همواره رقصان
پایدار باشید و سربلند

درود جناب محمدی
عجب شعری پیشتر سعادت نشده بود ببینم این شعر رو
عالی بود پر از ارایه ها و پیچش های شاعرانه
شاعرانه هایتان برقرار

بَر بیت های خیس و آواره ، غَش کرده ام راه فرارم نیست
با مولوی، در مثنوی ماندم، در ساعتِ صِفرِ نیستانها

درود بر شاعر و ادیب توانمند
بسیار زیبا قلم زدید

درود و عرض ادب هادی عزیز

🍃🌼🍃 درود 🍃🌼🍃

درود بی‌کران و عرض ادب و احترام

قلمتان جاودان

درود
محوم دراین تاریخ استبداد
قلمتان ماندگاروفاخر

استاد محمدی سلام
شعرتان خیلی زیبا بود چگونه اینچنین مینویسید؟

🏵️درود دوست گرامی🏵️

درود بر شما
خیلی زیباست
قلمتان سبز

چهره ی پیچیده گل ، همیشه گشادگی ست
مسیرتون هموار و پر گل

هَرشب میانِ بَسترم یک زن، در اِنزوایِ خویش می نالد
آن سو، دَرونم دُختری بی تاب ، خوابیده رویِ موجِ هذیانها

چقدر این بیت را دوست داشتم حس عجیبی را در ذهن متبادر میکرد، گو اینکه عاشقانی بنا بر مصلحت از هم جدا میمانند و بنا بر مصلحتی دیگر سر بالین کس دیگری میگذارند و شاید این با اختلاف غم‌انگیزترین حادثه‌ی عاشقانه است...

درودها

درودتان

تُف میکنم بَرنُطفه هایی که، بیرون جَهید از نافِ انسانها
یَخ بسته جسمِ پوچ و تب دارم، بر دستهایِ سردِ بیخوابی
زخمی شده روحم به هر کابوس، در زیرِ تیغِ تیزِ دندانها
هَرشب میانِ بَسترم یک زن، در اِنزوایِ خویش می نالد


درود جناب هادی محمدی عزیز و بزرگوار

سپاس‌که مارا به مهمانی کلامتان می برید

بی نهایت لذت بردم

بی نظیرید

قلمتان نویسا

سلام استاد
بی نهایت زیباست




بَر بیت های خیس و آواره ، غَش کرده ام راه فرارم نیست
با مولوی، در مثنوی ماندم، در ساعتِ صِفرِ نیستانها
دارد قطارِ حادثه از دور، هو هو کُنان می آید از شعرم
اما، دِگر پیراهنِ نَفتی، خُشکیده رویِ قبرِ دِهقان ها

با درود و احترام

بسیار زیبا و دلنشین نگاشتید
قلمتان مانا

درود بر شما . بسیار زیبا بود