من چرا باختمش؟

 

ای چرخ فلک ایست، نرو
دلخوشی های دلم جا مانده 
کوله بارم تهی از فلسفه ی بودن یار 
همه دنیا به کنار
مقصدم دیروز است
راه فردای مرا دیده ی من خیسانده
راه برگشت دراز
گام ها خسته ولی دردٍ نیاز 
همسفر  موی سپید
توشه ام آه دل و خون جگر
دل خون در پی آن دل ک رمید
بر تنم رخت امید
مقصدم کهنه و دور 
ته این آینه ی حسرت عمر 
پشت این چهره ی اشفته و پیر
آن دور دست
کلبه ای مملو از آهنگ و سرور
صاحبش چون غزلی روح نواز 
دیده اش دامن گیر 
در هوایش دل گرم 
آرزو، خواب ، خیال ، عالم رویا تعبیر
عشق در صورت ماهش تفسیر
پای هر برگه ی سبز دفتر خاطره ام 
بوسه ای از لب اوست
شانه اش بستر ارامش دوست
یاد او ذهن مرا چشمه ی شعر
چهره اش ماه در آیین سپهر 
خنده اش لرزه به اندام سترگ
و مسیحا نفسش...
ساز رقصیدن برگ...
یک نظر دیدم و از عرش خدا خواستمش
داشتمش...
آه ولی...
من چرا باختمش...